Hollands Maandblad. Jaargang 1994 (554-565)



[pagina 40]
Anton Gerits Aan deze kant van het loket voorbij de lijn voor privacy vertaal ik mijn aanwezigheid in een nog overwogen vraag waarvoor geen formulier bestaat alleen een stem die mij verwijst naar waar ik zie dat ik al ben waar niemands wil blijkt ieders wet. Het wollig gras dat ingelijst eenvoudig landschap heet, behoedt ons tijdelijk voor wat het is, het vluchtig evenbeeld van wat wij dachten dat een landschap was maar dat doorkruist en overschreeuwd vervreemd is tot natuurgebied en ons alleen gelaten heeft. Het landschap met muziek verknust trekt aan de autoruit voorbij alsof ik naar een speelfilm kijk waarin geen rol is weggelegd voor wie ik te bereiken dacht in landschap met muziek vervreemd tot het verraderlijk decor waar nu alleen mijn blik op rust.
[pagina 41]
Het krachtig schreeuwen van een kraai maakt van de ochtend een ver land waarin ik niemand tegenkom behalve jou naar mij op weg met liefelijke innigheid waar jij misschien geen weet van hebt daar in dat glorend morgenland waar jij noch ik aanwezig zijn. Wat dagelijks gezwegen wordt reist 's nachts per trein naar elders heen zolang de derwaarts dommel hoorbaar het zacht geschommel voelbaar blijft tot waar geen woord te zeggen valt zolang ik hier maar achterblijf met wat ik dood te zwijgen heb de trein niet neem naar elders heen.