Hollands Maandblad. Jaargang 1994 (554-565)

[p. 33]

Pieter Boskma
Nostalgische priëlen

I

‘ga niet ruggelings in nostalgische priëlen.
alles verjongt zich, behalve de ziel,
groter de kloof met wie je al was -
ga niet ruggelings in nostalgische priëlen.

de zon zal een onbetrouwbare gloed in het daglicht leggen
en een voorspelde profetie uit de hanen geselen
de doden zullen er slijpen de zeisen en
wankelen naar het vruchtbare veld, en moeders
zullen hoeren zijn als zij dragen de vrucht van je vlees.

nee, ga niet ruggelings in nostalgische priëlen.
een kim verheft zich uit het gras en noemt zich
levensdoel; daarachter dansen duizend zwarte
kimmen op een rij. er zal geen vrijgesproken oog
opnieuw details vergulden met een milde tong van binnen.

en wat er torent heeft naam en schaduw.
bestrijkt met grote macht de aanzet tot gedachten
die vervagen achter de gestalten van de zo even
nog klinkende dingen, dus nee:
ga niet ruggelings in nostalgische priëlen...’

II

‘... of in de violette winter waar de jeugd patent op heeft,
waar portieken fonkelen van blozende omhelzingen,
achter ouderwetse vensters, in de schemerende serres,
beosnavels glanzen als een bloeddoorlopen oog,
waar lantarenlicht zich uitrekt als een majesteit,
stiller dan de jaren vijftig weer de jonge vrouwen lachen
en zich statig weten in hun drachtige heelal,
waar lopers op de sloten passen met een zucht
van heimwee, houtrook uit een woonboot een moment
een meeuw verbijstert en hem verbrande veren geeft
waar de zolders gloeien voor een redeloze toekomst
en gipsen cherubijnen tegen de beroete gevels
geen wolkjes adem zuchten, maar verdomd: van goud.’

[p. 34]

III

‘ooit zal liefde heersen,
als in de laatste oliedrum
de hand valt van de bedelaar,
en in die vlammenschreeuw de vrouw
opnieuw haar schoot bevrijdt,
ooit zal liefde heersen.

de wiekslag van de engel zal
ruisen uit gekruiste monden
en het goudgebit doen glanzen
in de ontketende genen,
en helder klinkend als het
wijnglas van de troubadour
zal de meest geleerde clerus
zich een vloek permitteren.

en waar de lach die buiten de ogen blijft
volharden zal en het verwerpt met
koude galm en wetsvoorstel,
dan nog zal tot de laatste letter
naar de geest geschreven staan:
ooit zal de dood slechts buiten
het domein der liefde heersen.’