Hollands Maandblad. Jaargang 1994 (554-565)

[p. 31]

Herman Breemen

De hel

Hij zei, net uit de hel terug:
er was geen vuur, geen rook.
Er waren geen onaangename mensen,
er viel geen onvertogen woord.

Er heerste geen duisternis,
het was er niet koud en
ook niet te heet of te licht.
Er groeiden gewoon bomen en planten

en gras op de weiden, met koeien
en schapen. En de beekjes kabbelden
als in een ouderwets gedicht, compleet
met vissen, kikkers en insekten.

Alleraardigste dorpjes had je daar,
met marktpleinen vol verse gewassen
en kleurige stoffen, en schaduw-
terrassen met prettige stoelen, uitstekende

koffie met slagroomgebak, geserveerd
door schatten van jongens en meisjes
die dwars door je heen liepen omdat
ze je niet zagen zitten of staan.

[p. 32]

De moeder

Pas in haar doodskist kwam zij weer opnieuw
voor mij tot leven, als weer de moeder
waar het schoolkind trots op was:
die wijde rok met donkere bloemen,
dat beige bloesje zonder mouwen en
die sandalen die ze zelf had witgelakt.

Mijn moeder dus, die knipoogt en die lacht
wanneer ik op het schoolplein sta
tussen de volkse jongens van mijn klas
en ik mij schaam. Zij steekt haar
doodsangst naar mij uit als ik niet
ben die ik voor haar moet zijn,
die straf verdient en levenslang
zal hopen dat dit nooit gebeuren zou.

Nu is zij zo ontroostbaar moe
als dode vrouw van vijfenzeventig,
met oorknopjes van Moederdag
en pareltjes van Sinterklaas.

Zij is mijn moeder en zij ligt erbij
als een vorstin, zó opgelucht
dat het niet langer hoeft
en dat het nog een hele tijd zal duren
voordat het weer opnieuw begint.