Hollands Maandblad. Jaargang 1994 (554-565)

[p. 29]

Jan Schotte

De aanklacht

de danser in strak zwart gekleed
op het toneel van ‘Cova Gránada’
sprak met gesloten ogen
een striemend gedicht van
Federico García Lorca

drie roerloze zigeunervrouwen
zaten als verstild schilderij
achter op het planken schavot
en luisterden naar het sarcasme
van de vermoorde belediger

zijn woorden vloeiden over
in de korte passen van een
afgemeten dans die hij begeleidde
klappend met witte handen hoog
boven zijn verbeten gezicht

geluidloos rezen de vrouwen recht
en opgezweept door slaande gitaren
dansten zij in koor een wervelende
tegenzang op de aanklacht van
de dichter die nooit zal sterven

[p. 30]

Abdelkarim gaat naar huis

zes maanden geleden had Abdelkarim
de boot naar huis gemist en hij was
toen maar in de haven blijven wonen

soms had hij genoeg geld verdiend
om een nieuw kaartje voor de oversteek
naar zijn vaderland te kunnen kopen

maar onderweg naar de kade van vertrek
verspeelde hij zijn spaargeld weer
aan het gokken of het dominospel

soms op de valreep aan een laatste
spaanse vrouw maar vaker nog tijdens
een laatste bezoek aan de havenkroeg

zijn heimwee groeide met de dag
maar dat verdriet woog toch niet op
tegen de pijn van het afscheidnemen

het eeuwige uitstel paste bovendien
bij zijn fatalisme want zo hield hij
in zekere zin zijn lot in eigen hand