Hollands Maandblad. Jaargang 1994 (554-565)

[p. 23]

Y. Né

lief

o lief wees mij dichter bij,
nu ik kwam, want tomeloos
toeft in dit circus vreemd een leeuw,
de scheurder van mijn hart

blijf o lief mij naderend,
bijt uit mijn vlees het doornbos,
wek in dit weefsel mij dat
nog voor ik je zag ontsprong

zoals eertijds, op de fiets -
slingerhandend evenwicht -
jou op de drager slechts, van
daar tot hier verlangd gewicht

ik weet mijn lief: dit is het
steeds gescheiden gaan, vol tand
en teder het doorzaagde,
waar ik jou draag die mij breekt

en heelt - nooit heb ik geweten
dat wat meest het dierbaarst wordt
gedragen hartverscheurend
is als alle grond in één vergaat

spatium temporis

alles ligt hier ineengerold
in zo een dichte mist dat
ik dit landschap met
mijn vingers intekenen moet,
elders bijtonen ook, want
straks vind ik anders
aanleg nergens

[p. 24]

voor Theo de Leeuw

geluid van hout dat zich vertakt

oogopslag van het middaguur ontsteekt
de stilstand in het matglas, het ven - het verre
is ver hier, maar wat onmetelijk is, en wat heet
is, zit op de huid, in eigen weefsel, in het smalste
gras van hoog opgeschoten sluimer

echo's van licht snellen van schaduw naar schaduw

alles zoekt, in nietige intervallen juist,
naar uitersten, likkend van druppels vol zeggen, vol
zwijgen, en niets is er dat aansluit - naar alle kanten
rolt een kleed van wording uit, op de plaats
vluchtend, dichter bij, en hoger ook: haar lijnen slaan

neer, ze ommurmelen wortels - dit is adem
van aanwezig zijn, en van ontbreken: een stille
bezoeker verheft in hun muziek het onhoorbare

limbus

buiten dit raam kan ik niet
komen - daar zonder gezicht
van het licht te ver ik raak
te dicht aan het duister achter
het allereerste - eerst

hier