Hollands Maandblad. Jaargang 1994 (554-565)

[p. 19]

Victor Grashof

Hotel Rubens, rue du Banquier, Paris

Onder de wastafel verdwijnen minstens
twaalf pijpen op verschillende plaatsen
in de muur, als de leerlingen van een
nieuwe school in de schilderkunst.

Op het behang verschijnen vochtige
landschappen, taferelen, crucifixen,
daarachter het vermoeden hoe de meester
in de weer is met vrouwen en bankiers.

Etna

De zware gietijzeren haard
moet naar de kelder - twee mannen
tillen hem op en brengen hem
puffend en hijgend naar beneden.

Een derde staat erbij en zegt dat
hij door zijn rug is gegaan toen hij
(over de rand van de krater wilde kijken?)
in het bos een champignon wilde plukken.

Zo vrolijk kan het leven zijn, na zware
arbeid, zo licht gietijzeren haarden
en zwaar de champignons in het bos,
die we niet plukken, al zouden we willen.

[p. 20]

Uitzicht

Als de huizenrij wordt neergehaald
gooit een ronkende machine het licht
met bakken de donkere tuin binnen,

van schaduwrijk naar zonovergoten
in een week van stofwolken: dan wordt
over de schutting een stad zichtbaar,

een kathedraal, de zijmuur van een klooster,
een brandtrap waar een vlucht op wacht,
een archiefgebouw met spiedende vensters,

en bovenal een toren met een gouden klok
die het uur aangeeft waarop de avond valt,
een stem die roept dat ik in huis moet komen.

Brandend huis

Toen Last tango in Paris draaide,
gaf je mij een pot vaseline in handen
en zei zo wil ik het, doe het,
in mijn laaiend gat, dat andere.

Dat wat ik dacht dat liefde was,
geneest niet die wond van verlangen,
haar openingen zijn openbaringen
die open staan voor ieder ander

die wil branden. Zo wordt de lijst
van minnaars talrijk als vlammen;
en dan een bericht, jaren later,
een bericht uit Schotland, gerucht

van slaap en haardvuur dat je op die
hoogvlakte je laatste dans danste
met het verterend vuur, daarin lag je,
sintel van eens en vergeten beminde.