Hollands Maandblad. Jaargang 1994 (554-565)

[p. 29]

Victor Grashof
Zee en land

Stroming

Van dit land, eiland toen
ik er vandaan kwam, spreek ik de taal,
ken het gebruik van halve woorden.

Omdat niet alles wordt gezegd,
blijft het restant ingeslikt,
slibt aan, verhardt het hart.

Wie begrijpt schrijft in het zand
zoals de zee de kust bevochtigt
en met andere woorden terugkomt

die gejut, gedroogd, verzaagd
tot brandhout voor de kustbewoner,
op een winterdag in rook opgaan.

Vloed

Zij spreken met gebarsten lippen
waaraan het water staat,
waarop de woorden zijn als zout.

Hier helpt geen ander middel
dan luisteren wat de tijd gedaan heeft,
de tijd waarvan men zegt die heelt.

Hij komt op met golven van applaus:
als hij het hoogste woord neemt,
schuurt aan de kust de vrees

der tijden - als hij afneemt
is er het zwijgen waaraan de woorden
staan, lillend in het schuim.

[p. 30]

Naar de vuurtoren

Om de tien seconden dwalen
drie stralen licht - weg naar zee
en keren landinwaarts over de plek

waar jij meedreef met de zomergasten
die naar hun steden terugkeerden.
Hoe je strandde in een vijandige stad,

en droogviel als een wrak is een verhaal
dat in de tijd past als een wak:
wie is de mooiste in het land?

Wie zal haar taal verstaan
als ze in het licht gevangen wordt
en zegt wat ze verzwegen heeft?

Vallende ster

Tussen de sterren knippert een vliegtuig.
Wie nu onderweg is
seint een stille wens naar het lage land.

De duisternis zwijgt van het schip
dat door vals licht verleid
op de kust stuk slaat. Dan zucht

de oude kaper in zijn huis
waar een storm van beelden woedt
met berichten uit het binnenland

die tot bruikbare tekens verkaveld
's morgens op het erf
als een geheim worden doorverteld.

[p. 31]

Small talk of a fat woman

De zee spoelt verhalen aan,
het land maakt ze: je hebt het zeker
wel in de krant gelezen van die man

die heeft zijn vrouw
hij kwam altijd dronken thuis
en toen is zij weggelopen

ze werkte als kapster en hij wist
ze kwam om zeven uur uit haar werk
en toen heeft hij haar

hij wou zijn eigen ook maar
dat is niet gelukt want hij ligt
in het ziekenhuis verlamd.

Groene vrede

Het is niet alles brandhout
wat er aanspoelt: vogels stikken
in het zwarte goud, kwallen

houden ogenschijnlijk stand.
In wankele vouwstoelen,
met opgetrokken knieën praten

we er over als filosofen
van de koude grond: iedere wandelaar
is drenkeling en jutter,

maar de ware filosofen
gaan er in snelle rubberboten op af
en ketenen zich vast aan de mast,

kapen het geweten voor een
lidmaatschap van een paar tientjes,
automatisch afgeschreven.

[p. 32]

Een odyssee

Lopend langs het strand
ploegt hij het zand,

de zee strooit zout
in het spoor van voetstappen.

Op de branding schuimt
het gerucht van ruiters

die de donkere spiegel
breken met oorlogstaferelen,

verwoeste steden, tot ze
langs een weg door de woestijn

vol dolende skeletten
in krantekoppen terugkeren.

Slotscène

Bezoek het kosmisch theater
- de entree is gratis! -
en aanschouw het wonder:

met een onhoorbaar sissen
gaat de zon onder
in de koele smidse
van de zee.