Hollands Maandblad. Jaargang 1993 (542-553)



[pagina 27]
[Michaël Zeeman Gedichten] Michaël Zeeman
Toendra Niet eerder was ik zo ontwaakt, zonder wanhoop en zonder verwachting. Zo stil als die winter, zo volmaakt: geen mens en geen dier en geen uitzicht. Van het ei dat tot troost wordt gebroken, stolt het struif tot een knikker van ijs. En aan de kou is geen grens, zelfs mijn stem stort zich uit als de rijp. Nu hoeft het alleen nog maar nacht te worden, nacht met het breken van mos.
Verhoudingen Laat mij verdwijnen in dit beeld, zoals het beeld mijn ogen slorpen laat. Er draait een kolk van gulzigheid, maar keer haar om, door al die afgepaste kleuren heen. Ons scheidt het water, ons scheidt lucht, een stolp zorgvuldig aangebracht vernis. Sla het met vlammen stuk: sla je tong tegen je tanden, ontsteek in zinderende zinnen, treed uit jouw lijst - en nood mij binnen.