Hollands Maandblad. Jaargang 1992 (530-541)

[p. 28]

Cees Verraak

Pauze op de set.
Op de rand van een trottoir gezeten,
kort gerokt, knieën opgetrokken,
gretig lezend, een blos. Bloedmooi.
Met haar handen en ogen
in het voetspoor van Odysseus, hun reis
is haast ten einde.
Een van haar laatste foto's.

(S. vertelde Richard Ellmann
dat Nora Joyce de mooiste vrouw was
die hij ooit had gezien
en dat zij van wanten wist: zij bond
James aan het roer van zijn queeste
en hield de hand op de knip.)

Norma Jean.
Alles heeft zij te danken
aan haar schoonheid, verbaasde ogen,
haar lach, aan Amerika's sterrenbeeld,
aan Amerika's mannen die haar beogen,
pin-up van het jaar, aan Life's omslag.
En aldus herdoopt en verstrikt en verschrokken
van zo veel aandacht, zo onzeker van zichzelf
op zoek naar een schouder, een eiland,
een kelder om die schaduw even uit te bannen,
dat uiterlijk, steeds schipperend
tussen cliché en archetype,
terwijl de keerzijde, ‘Memento Mori’,
haar rust wil verzekeren
door haar slaap te verzegelen.

[p. 29]

 

Laatste pagina.

 

Haar ogen nog voller, teder vocht

 

weekt haar witzijden broekje.

 

Daarop valt de held,

 

dodelijk vermoeid, maar zwaar bevredigd,

 

terug in zijn ware, legendarische oudheid

 

en met een diepe zucht doet zij zijn boek dicht.

 

Tenslotte roept haar rol weer ‘Miss Monroe’ op.

 

Zij raakt uit haar baan, verstikt

 

en wordt opgenomen, dank zij mythe en media,

 

in het Pantheon der Klassieken.

 

Zo blijft zij behouden,

 

eenzijdig gekoesterd, eeuwig goddelijk,

 

steeds schitterend op film en foto,

 

zichtbaar oud en jong verzoekend.

 

 

 

(... and first I put my arms around his yes and

 

drew him down to me so he could feel my breasts

 

all perfume yes and his heart was going like mad

 

and yes I said yes I will Yes.)