Hollands Maandblad. Jaargang 1992 (530-541)

[p. 22]

Gerrit Kleijwegt

ik ken u wel, weet zelfs uw naam
naamloos verwijzen is niet aan de orde
daarbij, drie heksen
teruggebracht tot twee
verschraald en haveloos
zo op het oog niet uit deze klei getrokken
Lady M. loert in 't oneindig, en profil
een oude mummelmond spreekt:
‘Omdat onze meester zijn gedachten kon lezen
moest hij zwijgen’ en
‘Hij zou niet bang zijn voor een vergeefse dood
(genoeg gepraat over die man)’
de ander antwoordt:
‘Wat wij vroeger al niet moesten doen’
onverwacht door haar accent de afkomst
van de eilanden verradend
de reuk van bloed dringt door zelfs
tot de voorste banken
de beste oriëntaalse zepen kunnen die handen
niet meer ontsmetten.

Lady Macbeth geeft het teken, de heksen
vliegen door het luik
zij vangt hun stemmen in haar mantelzak,
voor haar een dwanggebaar
onstuitbaar komt het woud van Birnam in het zicht.

[p. 23]

Vertroosting

 

Hij kijkt naar de lucht.

 

Een paar sterren.

 

In die uitgestrekte ruimte voelt hij

 

de afwezigheid van de zoekende cavalcades

 

die er eens doorheen trokken.

 

Er heerst drie maanden droogte.

 

Als het eindelijk gaat regenen en stormen

 

rent hij naar buiten

 

de aarde geurt naar vlees en leer

 

in de boomtoppen ziet hij de getroffen paarden

 

het hart nog brandend van bloesem

 

hij verbergt zich in de spiegel

 

bang dat zij alsnog zullen verdrinken

 

in hun heilig water.

 

Voortaan houdt hij zijn volière in een muizeval,

 

laat de vissen toe in het oogbadje

 

dat zijn vermoeide oogleden koestert.

 

Daarin vindt hij vrede.