Hollands Maandblad. Jaargang 1992 (530-541)

[p. 17]

Jan Schotte

het zou een morgen moeten zijn
met het licht van lang geleden
toen er nog veel was waarvoor ik
moest wachten tot ik oud zou zijn

zo'n morgen zou het moeten zijn
als ik oud genoeg geworden ben
om te weten dat de zon
niet meer zal ondergaan dat ik
alles voor het laatst beleef

zo'n morgen zou het moeten zijn
als ik voor het eerst
in mijn leven doodga
wat zal ik langzaam leven
die te korte langste dag

noem mij een eiland
ik noem jou de zee
jouw eeuwige omarming
betekent mijn bestaan

jij loopt vast op mijn strand
in een voortdurende maar
altijd andere branding

onze ontmoeting speelt
in een zekere eb en vloed
op het getekende oude zand

wij deelden tafel en bed
maar leefden gescheiden
onze verre gedachten

de tafel werd steeds breder
het bed onbehaaglijk smal

en te laat later zag ik
het lege voetstuk staan
ik ben er even op gaan zitten

de steen bleek inderdaad te hoog
ik voelde kille ongenaakbaarheid

vertel me later
als je weet
hoe je van adem
woorden maakt

vertel me later
als je ogen
hebben gekeken
en gezien

vertel me later
als je handen
hebben getast
en gestreeld

vertel me later
als ik nog leef
om jou te beleven
dat je hebt geleefd

het misbare klokgelui
bevestigt dat de tijd
wordt stilgezet

wezens in het zwart laveren
tussen de misdrijven door
naar de grijze kerk

de enige zaak die open is
op deze dag zonder nering
in niemandsland

en na de handel ijlt men
huiswaarts naar bijbel en kruis
in een staat van beleg

waar thuisblijvers schuilen
achter zware gordijnen
vanwege de naasten