Hollands Maandblad. Jaargang 1992 (530-541)

[p. 36]

Il quadernetto^*
Margrieta Jeltema

Agnes ging op bezoek bij Miguel.

Ze nam de trein.

De laatste trein stopte. ‘We gaan niet verder, waar wil je eigenlijk naar toe?’

Ze nam een taxi.

Het was ver na middernacht toen ze aankwam.

Miguel was niet thuis.

Een buurvrouw deed open.

Agnes schrijft met een viltstift op het laken van Miguels bed, de dekens half op de grond.

Eindelijk valt ze in slaap.

Miguel komt vroeg in de ochtend.

‘Ik wist niet dat je zou komen.’

‘Natuurlijk kwam ik, ik kom altijd op je verjaardag.’

‘Wie is die vriendin?’

‘Je kent haar niet.’

Hij roept iets vanonder de douche.

Agnes zet thee. Ze bakt eieren met spek.

Ze snijdt een rond brood in dikke, onregelmatige stukken.

‘Ik hou van Sofie,’ zegt Miguel. ‘Ze heeft van die heerlijke dikke benen. Ze danst als ik piano speel. 's Morgens vroeg gaan we naar de eendjes, met brood.’

Agnes kijkt uit het raam.

Ze ziet iemand naar het huis toe lopen.

‘Ik zal je aan Lucas voorstellen,’ zegt Agnes.

‘Een andere keer,’ zegt Miguel, ‘ik moet weg. Ik heb een afspraak. Heb je geen tas?’

‘Nee, ik ben zo gekomen.’

De bel gaat.

Agnes verdwijnt door de achterdeur.

Op straat kijkt ze door het raam naar binnen.

Ze ziet Miguel, die wijde gebaren maakt.

Ze rent een hoek om.

Ze springt op de eerste bus die richting station rijdt.

Onderweg bedenkt ze zich.

Ze stapt uit de bus en loopt het hele eind terug naar het huis van Miguel.

Ze kijkt door het raam naar binnen.

Miguel speelt piano.

Lydia zit aan tafel te praten met Lucas.

Ze drinken witte wijn.

Agnes drukt haar voorhoofd tegen het glas tot het pijn doet.

Als Miguel naar buiten komt, rent ze hem achterna.

‘Ik moet straks spelen,’ zegt hij, ‘ik heb nu geen tijd.’

In de kroeg is het rokerig benauwd.

Agnes baant zich een weg langs schimmige gezichten.

Ze blijft in een hoek staan.

Die nacht kwam Miguel bij haar.

Hij tilde haar op en droeg haar naar de tuin.

In de schaduw van de lindebomen met hun dronken makende geur stonden de rieten stoelen die nog van Agnes' grootmoeder waren geweest.

De hoek van de tuin zag uit op het meer.

Onder de lindebomen daalde de rotswand loodrecht naar beneden in de diepte.

Agnes kon daar soms uren zitten wachten, luisterend of ze het geluid hoorde van een auto die dichterbij kwam.

Miguel leunt over de stenen muur heen.

‘Niet doen,’ zegt Agnes.

‘Ben je bang?’ lacht Miguel.

Met een sprong staat hij boven op de muur.

Hij gaat rechtop staan.

Met een ernstig gezicht begint hij te zingen:

‘Me inamorè del aire mas el aire fuè hombre infiel...’

En dan het refrein: ‘Se tu no me quieres me voy a llorar...’

Hij springt naast Agnes op de grond.

‘Waar ben je bang voor?’ vraagt hij.

Het onweert boven het meer.

Zo'n onweer dat terugkaatst tussen de bergen.

Steeds denk je dat het stil wordt en dan komt het weer terug.

Het onweert in Agnes.

Ze hoeft Miguel maar aan te raken.

Ze heeft te veel wijn gedronken.

Of is het de geur van de lindebomen?

‘Als je nu lief bent, breng ik je naar bed,’ zegt Miguel.

Hij rent met haar alle trappen op naar boven.

In haar slaap hoort Agnes hem nog zin-

* Fragment uit Sofie is een tijger, waaruit ook ‘De straten van Atacama’ afkomstig is (gepubliceerd in Hollands Maandblad mei 1991).

[p. 37]

gen...: ‘Se tu no me quieres me voy a llorar...’

Of zingt ze het zelf?

Miguel neemt Agnes mee naar een restaurant aan het water.

Ze eten spaghetti met verse basilicum.

Op het water drijven de lichtjes van de vissersboten.

Op de hoek van de straat waar de auto geparkeerd staat, waar de straat zo het meer in glijdt - gelukkig zag ze het bord beneden aan de helling, op het laatste moment - duwt hij haar zachtjes met één arm tegen de muur aan.

Ze kijkt hem aan.

De schaduwen van de muur slokken hen op.

Iemand die langskomt, ziet hen niet staan - zo donker zijn ze in het donker.

Alleen Miguel staat soms even zichtbaar boven op de muur, boven de afgrond.

Hij springt er lachend af en droogt Agnes' tranen.

‘Ik ben niet bang,’ zegt ze kwaad, ‘je bent onmogelijk.’

Agnes staat heel vroeg op.

In een la van een gebeeldhouwde kast in Miguels kamer vindt ze een klein schrift waar in gele letters quadernetto op staat.

Agnes gaat buiten op het dakterras zitten.

Ze vindt tekeningen, verhalen.

Ze scheurt bladzijden uit het schrift.

Ze scheurt de bladzijden in honderden snippers, die ze over de rand van het terras gooit.

De wind draagt fragmenten naar het water.

Sommige woorden vallen tussen de gardenia's.

Agnes pakt haar blauwe pen en schrijft totdat de geluiden van de dag beginnen.

Dan bergt ze het zwarte schriftje weer op in de la.

Alsof er niets gebeurd is.

Ze rent de trappen af.

Ze rent de tuin in.

Ze hoort Esters stem in haar hoofd: ‘We speelden dat jij Sofia was, ja?’