Hollands Maandblad. Jaargang 1992 (530-541)

[p. 38]

Karel Labey

Ruimte staat
om je carrosserie,
als redenen
in de wind.

Twist is je dashboard
en de choke
van je verdriet
beneemt mij soms de adem.

Zacht zijn je stoelen
en ze geuren naar amber.
Ik verstel ze stilletjes
en schuif wat dieper naar beneden.

Aan de handrem zit ik liever niet,
want angst, dwaasheid - remsporen
op de koele wegen, wil ik
ten gunste van stijl, tempo
en de zang van je zeven cilinders
zo veel mogelijk vermijden.

Beieren is de wieg van het schaakspel
en een wijde boezem van verdriet.
Seinen staan beneveld langs de stille rails
en in de half aan 't oog onttrokken kerk
troont Maria met haar zijden scepter.

Jeanette legt haar handen
op mijn gloeiende konen
en toont mij de weg
van Mozart en struiken,
Max Reger en bloed
naar het ivoren slot
van haar eigen tranen.

De gedachten worden hier rond en mals,
heiig als het goede paard...
Immers - de wegen strekken zich
aandachtig en eensluidend uit
naar het neuriënd groene woud.

[p. 39]

De limousine van de droom

 

Slaap -

 

winkel van harde doden,

 

waar langs de richels van de tijd

 

lichaamspoëzie ontspringt.

 

 

 

Slaap -

 

werkplaats van het verkaveld bewustzijn,

 

dat - roemloos despoot - het eigen bestel

 

met feiten en zang,

 

met suggestie en dwang

 

bestookt.

 

 

 

Slaap -

 

onbegrepen effen zuil

 

in het landschap van de gehavende tijd,

 

waarin de ruiter de woorden kraste:

 

Hier ben ik geboren en getogen.

 

 

 

Slaap -

 

limousine van de droom,

 

suizend langs de rails van het geweten.

 

maar veelal op het schimmige parcours van het

 

verleden

 

waar men goede daden als insignes draagt.

 

 

 

Glij voort - jij ijsco-limousine,

 

jij blauwe makker: slaap.

Zee: wijd graf van dromen -
om mij te ontdoen
van de munten van onzeker verlangen
ben ik naar jouw toonbank
aan de ree dezer sluwe eeuw
in ontdaanheid gekomen.

Het stolsel van mijn grijze tranen
is de genade van jouw blanke huid.