Hollands Maandblad. Jaargang 1992 (530-541)
(1992)– [tijdschrift] Hollands Maandblad–
Auteursrechtelijk beschermd
[pagina 36]
| |
Pieter BoskmaGa naar voetnoot*er komt een klein vliegtuig over, terwijl de hemel betrekt.
reden dus voor paranoia, zelfs de durf huivert,
want het is voorspeld hoe zwaar
de druk der vergelijkingen
op dingen ligt als denken.
dus denk je de regen, zodat haar mascara oorlogsstrepen
langs haar wangen trekt, denkt haar paardestaart asblond
voor het dramatische contrast. wel ja: een zwoele stem
en vormen om te likken. laat haar nu maar drukken
op de bel die je hebt afgezet.
ook is er in de meeuwen reden het papier wit te laten,
klinkt de stilte stil genoeg om de kinderschreeuwen.
zelfs het dwingende geklepel van torens, trams
en televisies drijft geen wiggen
in het blanco visioen.
slechts meisjes van het zwarte lekken
lezen wat geschreven staat,
gebogen over plassen in de
opgebroken hersenstraat,
en blozen zich volwassen.
als betrof het rosse westerlicht een hoerenstreek,
werden wolken schaamhaar, en gleden wij over
de aarde van kribbe naar bordeel.
slechts overjarig minimalen dronken bourbon in de bunker
van de goeie ouwe tijd vol bloem en bleke facie,
pooiers der vooruitgang in een betonnen cadillac.
een onbewoonde toren, nog door de nazi's opgericht,
spiedde langs de grens van dit zinkende gebeuren
en las de zee als bankbiljet, de oorlog als een tepel.
| |
[pagina 37]
| |
wel draafde hoog te paard een prins met zwaar teutoons accent
voorbij, en de toren ving het zonlicht als de schedel een idee:
hier werd historie ingehaald met dubbele betekenis!
zo ongeveer, bij schemering, zag het avondland eruit,
te koop en daardoor waardeloos, te duur en dus goedkoop,
de taaie tweekamp hebben-willen opgerekt tot godsgericht,
de spirituele spagaat van een schizofreen.
katers overal. speedy causerieën.
in het betegelde park zoemt de conditioner
van vooroordeel: veel te rode lippen
en een paardestaart in mini.
de bouwvakkers slaan abstracte stokjes
in de grond, binden er een touwtje
aan het raster van de radio,
de muur der overspannen bloemen.
een enkele gekrompen zwaan temt visjes
in het kikkerdril, alsof een klok
zonder klepel opbelt naar
het gekkenhuis.
waar grote dichters Amnemhotep
en T'hoth verdragen over
hun gebogen schouders
tussen regels Grootvizier
en de natte schoot van Madonna.
haters overal. liefdeslithanieën
in een ligbad dat uit schuim bestaat,
gestriemd door klaat'rend porcelein.
de waitress werpt de handdoek
in de zonnebrilkoraal.
sterrenscherven.
schaduwtaal.
|
|