Hollands Maandblad. Jaargang 1992 (530-541)

[p. 28]

Oscar Laurens Schrover

Daar, langs de koperen rand
van Michiel Adriaanszoons bronzen beeld,
zong de wind over een genesis van het vergaan
en spreidde met wervelend gemak de zons
vergelende lichtkracht in het hoge middaguur
over het in mij ziedende binnenvuur;
toen de broze kalk van mijn menselijke bestaan,
met een diepe weeklagende zucht,
èn de paarlen lucht, in het open
aan de rede van Vlissingen brak.
Op de tinnen vanwaar het niet veel had gescheeld
of de catharsis was samengevouwen...
en had zich in het witstrakke wolkeloze licht
als in een uit de hand gelopen drieknaken-boekenklucht -
onder het zwaar van een, niet-één en uiteengaan
van goddelijke en niet-geestelijke lucht
dáár, op die plaats, tot een bitter cynisme verdicht.

Er kaatst en ketst aan de grens van
dit oceanische, noordzeerijke wateruitzicht,
in de verre onpeilbare diepten een somber en ingetogen
met meeuwen meekermend touwslagerslied,
met woorden van zee en ruisen
over een onuitgesproken en verscheurend verdriet
het kome nimmermeer, nooit, nooit meer...

En snerpt door de kieren, over de zilte zeeuwse kavels
zacht de lucht heur gave,
en de taal van mijn bekommernis
dat zij mij nog altijd niet verliet.

[p. 29]

Gevangen

 

Na lange tijd en geurige mistige maanden

 

dringt nog altijd het lot, dat gederailleerd

 

of ver van het burgerlijke bestaan ontspoord

 

het vorderen van mijn hart heeft verstoord.

 

Tot een gang onder duistere subterrane gewelven,

 

en daar - en voorbij - langs het hemelsblauwe levenskoord,

 

voorbij Ariadnes architraaf en de roodgranieten schelven

 

van Siggidur Gudmundson.

 

Taal noch teken verliet het geblindeerde studentenhuis

 

waar zij het vonnis had gelegd,

 

verborgen onder zoutzuur geestesgruis:

 

en kokers fijn spinrag speelden op de grond,

 

dwarrelden... trokken toen het lichtende net

 

samen in een weke nebula-klont,

 

tot aan de rand van waar wij zaten.

 

 

 

Geen woord van schaamte of verdriet

 

kwam uit haar keel, of wrong zich in haar rode,

 

toen dode mond, sedert haar tong en het bewijs geborgen liggen

 

in het uur van daar - en waar wij koud en

 

met zware ledematen die morgen, op 17 oktober, stonden.