Hollands Maandblad. Jaargang 1992 (530-541)

[p. 41]

Studentenleven
Vittorio Busato

1986

Jaap was erg op zichzelf. Elke dag ging hij braaf naar de universiteit. Van negen tot zes. Dan haalde hij iets te eten, of hij ging naar de mensa. Heel gemoedelijk allemaal, elke dag weer. 's Avonds na tienen werd Jaap altijd een beetje onrustig. Soms bleef hij thuis als er werkelijk iets interessants op de televisie was, maar meestal ging hij de stad in. Dan ging hij naar de cafés waar hij nog nooit geweest was. Want hij wilde natuurlijk wel de grote stad leren kennen. In die cafés dronk hij dan meestal twee of drie kopstoten, of een paar whisky's. Ja, we kunnen zeggen van Jaap wat we willen, maar hij kon erg goed tegen drank.

Jaap dronk zo veel omdat hij dacht dat hij dan makkelijker in contact kon komen met de andere mensen in het café. Want die andere mensen in het café hadden tenslotte altijd het hoogste woord, en die dronken ook zo veel. Het kwam er echter meestal op neer dat Jaap alleen zijn drankjes dronk, en alleen aan een tafeltje zat. Niet dat hij dat nu zo heel erg vervelend vond, maar hij wilde ook zo graag eens met die andere mensen praten en uitbundig doen. Hij wilde ook zo graag eens het middelpunt van de belangstelling zijn, en de grapjas van de avond. Daar was het echter tot op heden nog niet van gekomen. Hij voelde zich altijd een beetje buitengesloten. Niet dat Jaap contactgestoord was, integendeel. Op de universiteit had hij heel veel kennissen en vrienden, zoals hij ze noemde. Elke dag leerde hij wel nieuwe mensen kennen. En over zijn studie kon Jaap met verve vertellen. Nee, in de kantine werd Jaap echt gewaardeerd, evenals in de andere ontmoetingsplaatsen van de universiteit. Hij werd echter nooit bij die zogenaamde vrienden thuis gevraagd, of gevraagd om mee uit te gaan. Ook werd hem nooit gevraagd om mee te doen aan allerhande activiteiten. Jaap was niet zo creatief. Hij ging heel soms wel eens naar de hoeren, als hij zich genoeg moed had ingedronken en te moe was om zichzelf af te trekken. Maar echt creatief kon je dat niet noemen. Hij vond het altijd wel leuke ervaringen, en hij was al heel lang van plan zijn memoires te schrijven. Zijn bezoeken aan de dames van lichte zeden zouden dan natuurlijk de hoogtepuntjes in zijn oeuvre kunnen vormen. Waar zou hij anders over moeten schrijven? Hij had zelfs een keertje op het punt gestaan om zich door een heroïnehoertje te laten afzuigen, toen hij een beetje krap bij kas zat. Daar had hij toch maar van af gezien, en het meisje mee naar zijn huis genomen. Hij had haar laten douchen en wat lekkers te eten gegeven voordat ze weer de straat opging. Jaap had een goed hart.

Als hij er goed over nadacht, was het eigenlijk een beetje belachelijk. Hij was pas twintig jaar, en zag er zeker niet lelijk uit. Jaap was al erg belezen, en hij kon je ook de beste films aanraden. Een jongen als Jaap zou zeker een leuk vriendinnetje krijgen.

Jaap sprak heus wel met meisjes, hij wist alleen niet hoe hij ze precies moest versieren. Het was hem wel eens gelukt, maar dat waren allebei geen mooie meisjes. Bovendien waren ze ook verdacht gemakkelijk en gewillig geweest. Het kwam er gewoon nooit van. Hij zat geregeld naast mooie, heerlijk ruikende meisjes in de bioscoop, maar hij durfde ze nooit zo goed aan te spreken. Wat moest hij tegen hen zeggen? Dat hij bijna elke nacht wanneer hij thuiskwam van zijn zwerftochten door de stad, van café naar café, met de zoete tonen van Closing time - het mooiste nummer van Tom Waits - zichzelf aanmoedigde te gaan slapen, zuchtend dat er niets wereldschokkends meer voor hem zou gebeuren die nacht maar dat er morgen weer een nieuwe dag zou aanbreken? Nee toch, daar zou geen meisje voor zwichten.

Dat hij echter versierd werd, dat was hem maar één keer overkomen. Het zou ook bij één keer blijven, toevallig ook nog eens op zijn verjaardag. Die vierde hij niet, omdat hij zich een beetje tegenover zijn ouders schaamde dat er niemand zou komen. Zijn vader had hem het jaar ervoor gevraagd waar al zijn vrienden en vriendinnen van de universiteit waren, en hij had geen zin om wederom te veinzen dat er een dag later een belangrijk tentamen plaatsvond. Hij had gezegd dat hij een paar dagen met vrienden naar Schiermonnikoog zou gaan.

Hij ontmoette haar in de buurt van het Rembrandtsplein in een café dat nog tot erg

[p. 42]

laat open was en waar hij een afzakkertje wilde nemen. Jaap kwam net uit de ‘late night movie’ van het filmtheater Desmet. Hij woonde nu al ruim een jaar in Amsterdam, maar dat je nog tot zo laat naar de film kon, dat bleef hij maar geweldig vinden. Dat was op het platteland waar hij vandaan kwam wel anders.

‘Bied je mij niets aan?’ sprak ze met een brutale blik in haar ogen.

Ze zat alleen aan een tafeltje en ze heette Petra. Ze was een stuk ouder dan hij, en erg groot voor een vrouw. Bovendien had ze een lage, hese stem, maar dat wond Jaap juist wel op. En zo te zien had ze prachtige borsten. Jaap bestelde twee wodka-jus, en ging bij haar aan tafel zitten. Bij die twee wodka-jus bleef het niet. Petra kon er goed tegen, dat bleek al snel. Maar dat kon Jaap ook. Ze zou hem niet onder tafel drinken. Nadat de barman luid de laatste ronde had aangekondigd, vroeg Petra of hij soms zin had om nog even iets bij haar te drinken.

‘Dan nemen we er nog eentje om het af te leren.’

‘Nou vooruit, omdat je zo aandringt,’ lachte Jaap.

Petra had een grote driekamerwoning, driehoog aan het Sarphatipark. Midden in de Pijp. Buiten op straat zoende Petra hem vurig. Jaap duizelde van zo veel onverwacht geluk.

‘Wil je wel een beetje stil doen voor de buren,’ fluisterde ze toen ze naar boven liepen terwijl Jaap al enthousiast in haar billen kneep.

Petra nam Jaap direct mee naar de slaapkamer en zette voort waar ze op straat mee was begonnen. Wat er toen gebeurde, ging allemaal een beetje te snel voor onze Jaap. Hij wist eigenlijk niet wat hem overkwam en wat hij precies deed, realiseerde hij zich achteraf. Het was Jaap ontgaan dat het weer langzaam licht begon te worden. En de hond die buiten in de verte zachtjes leek te huilen, daarvan dacht hij aanvankelijk dat het Petra was, onder de indruk van zijn liefkozingen. Zonder op te houden met zoenen had Petra hem naar haar bed geleid, zijn overhemd uitgedaan, zijn broek en schoenen losgemaakt en Jaap over zich heen getrokken.

‘Een prachtige borstkas heb je,’ fluisterde ze zachtjes en opwindend in zijn oor. Jaap, druk bezig zijn voortijdige ejaculatie tegen te houden, begon wild over haar borsten te strelen. Hij merkte echter dat die niet van vlees waren, en ook tegen zijn kruis voelde hij een zwelling die onmogelijk van een vrouwelijk geslachtsorgaan kon komen. Meteen was Jaap nuchter.

‘Ja, eh leuk... eh... Peter, zal ik nu maar zeggen. Ik ben er mooi ingestonken, maar ik geloof dat we het hier maar bij moeten laten. Ik ga naar huis.’

Peter lachte en stak een Tattoo-pijpje op, terwijl Jaap zijn door de kamer gegooide kledingstukken verzamelde en snel begon aan te trekken.

‘Niets daarvan, je blijft nog even,’ zei Peter, en opende de balkondeuren.

‘Kleed je maar weer uit. Ik ben dol op jongens met van die dunne lippen zoals jij.’

Een pitbull zonder muilkorf rende naar binnen, en begon vervaarlijk tegen Jaap te grommen.

1988

Jaap gaat nog steeds elke dag om negen uur naar de universiteit. En nog steeds gaat Jaap rond een uur of zes iets te eten halen of in de mensa eten. En nog steeds zit Jaap elke dag in een café waar hij nog nooit geweest is, 's avonds na tienen wanneer er echt niets interessants op de televisie is. Met meisjes is hij echter nog veel voorzichtiger geworden. Een beetje intellectueel ging naar de hoeren, die maalde daar niet om, had Jaap bedacht. Dat meisje zou wel een keer komen, als hij een goede baan had later en veel geld verdiende.

Zijn hoerenbezoek begon uit de hand te lopen. Soms was zijn studiebeurs erg snel op in de maand. Dan at hij weken niets anders dan chili con carne, hetgeen hem niet echt populairder maakte bij de vrouwtjes.

Op de laatste studentendemonstratie was Jaap voor het eerst aanwezig. Van zijn studiebeurs moest de minister echt afblijven. Tot grote hilariteit van de andere studenten liep hij met een spandoek waarop met grote letters geen openbaar-vervoerkaart, maar een openbare-hoerkaart stond geschreven. Niemand kon echter vermoeden hoe serieus Jaap dat bedoelde.

1990

Jaap keek dromerig naar buiten.

De eerste paar dagen had hij zich weliswaar net een bejaarde gevoeld die een dag vrij reizen had, maar dat was gelukkig snel overgegaan. Toch wel aardig die ov-jaarkaart, meende Jaap toen hij weer eens in zijn favoriete trein zat, die van Leeuwarden naar Groningen. Wat een prachtig uitzicht had je op dat traject.

Een paar jaar terug had Jaap nog gedemonstreerd tegen de invoering van de ov-jaarkaart. geen openbaar-vervoerkaart, maar een openbare-hoer-

[p. 43]

kaart: een gekke tekst eigenlijk, en hij schaamde zich er nu wel een beetje voor. Maar goed, dat was in zijn eenzame periode geweest en sinds 1 januari was hij niet meer naar de dames van lichte zeden geweest, dat stond zijn beurs nu echt niet meer toe. Ergens kwam dat ook wel goed uit, die dwang van bovenaf. Jaap voelde zich er immers toch al niet zo best over, hij vond zich eigenlijk veel te jong en te weinig gefrustreerd om naar de hoeren te gaan. En elke avond een ander Amsterdams café, daar was hij zo langzamerhand ook op uitgekeken. Jaap had niet de indruk dat hij iets miste wanneer hij eens een avond oversloeg. De ov-jaarkaart was voor hem een goede gelegenheid om zijn leven drastisch te wijzigen.

‘Zit je weer te dichten?’ vroeg Thea.

Jaap glimlachte tegen haar en sloeg zijn arm om haar heen. Hij had Thea ontmoet op het station in Sittard, voor het hokje waar je pasfoto's kon maken. Het was de tweede maand dat ze de ov-jaarkaart hadden. Ze had hem gevraagd of hij wist of het apparaat één keer flitste of vier keer. Later had ze hem bekend dat ze dat heus wel wist, maar dat ze graag met hem in contact wilde komen. Thea had Jaap namelijk al eens eerder gezien, op het station in Leiden. De verlegen reactie van Jaap had ze zo aandoenlijk gevonden dat ze hem brutaal gevraagd had om de volgende dag samen te reizen. Jaap had toegestemd en ze hadden afgesproken om de trein van Utrecht naar Maastricht te nemen. In Maastricht wilde Thea weer pasfoto's maken, iets dat ze op elk station deed waar ze nog nooit geweest was. Ze had Jaap gevraagd of hij ook op de foto wilde. In dat hokje hadden ze elkaar voor het eerst gezoend en elkaar lang en verliefd in de ogen gekeken. Sindsdien reisden ze samen door Nederland. Thea bleek namelijk net als Jaap voornamelijk in het weekend te studeren en door de week zeer geregeld de trein te nemen. In het weekend was het meestal te druk met allerlei dagjesmensen en vaak ook te gevaarlijk met die voetbalsupporters. Bovendien, daar waren ze beiden van overtuigd, er moest ook wel iets aan de studie gedaan worden. Maar voorlopig hadden ze besloten de studie op een wat lager pitje te zetten en met volle teugen van het studentenleven en hun prille geluk te genieten. Dat hadden ze best verdiend en Nederland was immers een mooi land om doorheen te reizen.

Het was de ov-Studentenkaart bv overigens ook niet ontgaan dat Thea en Jaap zo vaak in de trein zaten. Ze waren een keer aangesproken door een vertegenwoordiger van die firma - een kale, modieuze veertiger die zei dat hij de directeur was, maar dat hadden ze niet geloofd totdat ze hem een keer herkenden op de televisie - met het verzoek of zij een Honky-Tonky Burger-gids voor studenten wilden maken. Ze kregen een half jaar de tijd om in alle grote stationsrestauraties van Nederland, uiteraard op kosten van de Nederlandse Spoorwegen, de honky-tonky burgers te testen. De beoordeling moest variëren op een schaal van nul tot en met drie sterren. De ns wilde namelijk onderzoeken of de stationsrestauratie een alternatief zou kunnen bieden voor de mensa. De bedoeling was dat alle studenten zo'n gids gratis opgestuurd zouden krijgen. Jaap was dan toevallig ook nog eens een uitermate representatieve student: hij had namelijk bijna heel zijn studietijd in de mensae gegeten. In Thea had de firma een heel kritische studente gevonden. Als ze een keer in een mensa at, dan had ze daarna het gevoel of ze alsnog de oorlog had meegemaakt, vertelde ze de kale, modieuze veertiger.

Maar Thea en Jaap vonden het een leuk plan en ze waren al een tijdje bezig de keukens van de verschillende stationsrestauraties aan een kritische toets te onderwerpen. Tot op heden had nog maar één stationsrestauratie drie sterren gekregen, die in Drachten. Dat was echt een heel smakelijk stukje vlees geweest en tevens kreeg je er een ruime portie goed gebakken frites en verse sla bij geserveerd. Een complete maaltijd dus, zeker voor een student. De stationsrestauratie in Geldermalsen was vooralsnog de enige zonder ster. Zij hadden daar hun bord niet leeg gegeten. De dames die de bediening deden, waren zo onvriendelijk dat hun elke lust ontnomen werd om wat dan ook te consumeren. Tussen de andere tot nu toe geteste restauraties hadden ze nog geen opvallende verschillen gevonden.

‘Nee, ik zit niet te dichten, ik zit te denken,’ mompelde Jaap bedachtzaam.

Hij een dichter, Jaap kon er wel om lachen. Hij had haar wel eens verteld dat het landschap tussen Beesd en Leerdam hem geïnspireerd had tot een haiku:

De polder

Koeien en slootjes.
Hekjes, weilanden, boeren.
Maar juist ook tractors.

Terwijl Jaap deze haiku een keer had voorgedragen en zich toen afvroeg of het meervoud van ‘tractor’ nu eigenlijk ‘tractors’ was of juist ‘tractoren’, had Thea hem vol be-

[p. 44]

wondering aangestaard en gezegd dat ze het een prachtig, modern gedicht vond. Dat dergelijke dingen door haar Jaap heen gingen, dat had ze in eerste instantie toch niet durven hopen. Toen ze Jaap voorstelde aan haar ouders, had ze dan ook vol trots verteld dat hij niet alleen psychologie studeerde, maar ook gedichten schreef.

‘Waar denk je dan aan, Jaap?’

‘Hoeveel studietijd heb jij eigenlijk nog, Thea?’

‘Nog drie jaar,’ antwoordde Thea. ‘Hoezo?’

‘Ik heb nog anderhalf jaar en het moet me zelfs lukken om in een half jaar af te studeren,



dan houd ik nog één jaar over. Ik denk dat ik dat ene jaartje bewaar tot 1992, het jaar dat Europa één wordt. Denk je eens in, dan is die ov-jaarkaart in heel Europa geldig. Londen, Parijs, Barcelona, noem maar op. Overal kunnen we gratis naar toe.’

Thea glunderde. Met die relatie van hen zat het voorlopig wel goed.

‘Gaan we vanavond naar jouw huis of naar het mijne? Of nemen we, zoals eergisteren, nog een nachttrein?’

‘Naar jouw huis,’ antwoordde Jaap als een aankomend man van de wereld.