Hollands Maandblad. Jaargang 1990 (506-517)

[p. 33]

Agnes de Graaf
van linde naar linde

elke zomer overvalt mij
weer was ik weer
vergeten hoe hartstochtelijk
de linde bloeit en hoe

ik in het voorbijgaan steeds
luider hoor: ‘kom, kom - kom in mij
wonen, beschutten zal ik je
voor het verblindend wit van de
behekste steentjes op
het pad, ik zal je bedaren met
de ruisende schaduwdans van mijn
parmantig blad, als het donker wordt
dek ik je steeds dichter toe met
dat behaaglijke verendek van
de nacht, laven
zal ik je met het geheime
schijnsel van die ene,
ene ster, terwijl ik je onderwijl
van top tot teen vervul met
het zoetst van mijn levenslust’ - dat zo

ik wel willen boom, mij zo
door jou te laten verzadigen dat van mij
in augustus nog slechts een vleugje
lindegeur over is

of zal ik - met mijn lege
armen om de ferme
stam, met mijn gloeiende wang tegen
de troostende schors alleen nog maar
meer van jou, van jou
moeten dromen?

je vreemd vertrouwde
stem als ik tenslotte sprakeloos
tegen je aan lig in bed - en hoe wij

stijgen en dalen en stijgen zonder
ook maar 1 moment aan
de landing te denken, je
ontroerende geur bij het
opstijgen, je ogen
waarin ik mijzelf aan
kijk, je trefzekere hand die volop
van mijn honing proeft, de zucht

[p. 34]

 

waarmee je mijn naam

 

zegt, en zegt, en zegt, de

 

eerste aanraking van je

 

mond die ik tot in de toppen

 

van mijn vleugels voel

 

 

 

en lig ik - nog verder weg, nog

 

dichterbij - na ons onhandige, besluiteloze afscheid

 

bij het hekje naar Grote en kleine Sint J met

 

een wonderlijk aangedaan lijf in bed, en baad mij

 

in het verbijsterend maanlicht dat zonder

 

pardon door de gordijnen naar binnen

 

stroomt (de maan die onbeschaamd

 

 

 

het hele eiland met zijn uitzinnige

 

kathedraal, zijn taveerne met aangespoelde

 

reddingsboeien, zijn brouwerij met

 

papegaaiduikerbier, zijn napoleontiese villa met de

 

wild wuivende palmen, de ruïne van zijn

 

zeeroverskasteel, de admiraalspost met uitkijktoren

 

en koperen regenwaterdak, zijn als schatkist

 

vermomde brievenbussen waarin je post

 

zoek raakt, zijn in de rotsen

 

uitgehouwde trappen, zijn door zout aangetaste

 

kanonnen, zijn overdaad aan vuurtorens, zijn

 

over zee aangevoerde piano's, zijn nijlpaarden die je

 

met hun neus boven water bij vloed in de

 

landingsbaai gadeslaan, zijn goudkuifjes

 

die ongeringd een belediging voor je mannelijkheid

 

zijn, en zijn dartele, roekeloze raven

 

in lichterlaaie zet)

 

 

 

en dat ik dan in gedachten naar

 

buiten ging, langs de blauwe bungalow, het

 

klaphekje door, het smalle slingerpaadje

 

af naar beneden, en bij jullie

 

de deur geopend vond en in de kamers

 

rondkeek tot ik je krulletjes

 

op het kussen zag, en dan

 

bij je in bed slipte en je de hele

 

verdere rest van de nacht vasthield (wat lief,

 

zei je, weet je nog, toen ik je

 

dat later vertelde)

 

 

 

hoe komen toch jouw spuugjes

 

hier terecht in het gras? welke vogel

 

heeft jouw stem aan het lieve dons van zijn

 

buik meegevoerd? volg ik jouw

 

onzichtbare spoor door de stad dat mij

 

van linde naar linde naar

 

linde voert