Hollands Maandblad. Jaargang 1990 (506-517)

[p. 28]

Anneke Brassinga

Het Elze op 4 mei 1990

Vier wanden en een blauw plafond blijft
een enclave. Priëel van groen met houtduif
broedende. Zij zit op haar recht: het ei.
Mijn vrede verstrengelt zich inwendig,
bodemloos. Als de soldaten komen
is dan de dood een nest, geeft liefde's
rust dat recht? Zij vielen in vrijheid
voor wat struiken, een fiere appelboom,
elkaar. Gedenkt hen; zij bleven
in het paradijs - en het werd echt.

Wereldbeeld

Een zee ach zonder water
waaraan ik me ontwring
als aan een natte rok...
is dat nog een te zwaar
bestaan?
Niets is zo waar.
Wie draagt me daar
die vreselijke vrijheid in?
Wat moet ik in dat naakte
licht, onzienlijk?
Liever blijf ik
tierend tenondergaan.

[p. 29]

Het hoge noorden

De zee woelt en rolt
over paden van water
groen als de stenen
aan wal die met mos
zijn verdoofstomd.
Een mens kan het horen
maar kan hij het zien?
Aangespoeld misschien
uit schuim herboren
zal hij de zee zien
als stilte die komt.

Noodlot

Op hun plaats zijn ze nergens
maar overal, de zware keien
deelbaar door elk toeval.
Als jij ontworteld daartussen
verdwijnt, word ik een regen
van stenen, jouw priemgetal.

De koning in Thule

Een Viking in de uithoek van zijn leven.
Hij zegt: mijn hoofd is leeg als mijn land
en strooit uit het gat in zijn hand
juwelen, ze vangen licht van middernacht.
Of is het de winter die breekt?
Hij schenkt ons heel IJsland voor White Horse.
Wij klinken, het gat in zijn hand
valt met onze dronkemanstranen samen -
wij doorwaden de lange voorjaarsnacht.