Hollands Maandblad. Jaargang 1990 (506-517)

[p. 56]

Vier gedichten
Toon Tellegen

Een man maakte zich los uit beslommeringen
en dacht:
er moet iemand zijn die mij begrijpt
en mij met deernis ziet vertrekken -

hij ging op reis,
hij waadde door moerassen en verdronken land,
hij sneed zich aan verdriet,
maar er was vast wel iemand die met weemoed
van hem hield
en dacht:
waar is die man... die sluimerende man... die man
met rimpels en zwaarwichtigheden...

hij doolde door valleien en vergeten steden -
nu moet ik wuiven, dacht hij soms,
iemand moet toch uit gepeins op kunnen schrikken,
onstuimig op kunnen springen
en wuiven, terugwuiven
naar mij?

Leugens

Ik zal u iets over leugens vertellen.
(Zoals u ziet
tol ik als een idioot in het rond
in uw kopje,
een horzel in uw thee -
U moet voorzichtig met uw pink mij maar verwijderen,
mij verontschuldigen met al uw mededogen.)
Leugens zijn ontembare paarden,
de waarheid gaat sjokkend voor een wagen
waarin een zinnenstrelende bruid zich zit te vervelen,
de bruidegom is net overleden,
hij walmt nog na,
leugens maken lawaai, maken omheiningen kapot, bijten,
werpen vreemden in het stof -
bescherm de leugens! roepen de dragers van de zielerust -
de leugens hinniken schamper, vreten zich vol
met haver en angsten.

Ik houd een hand boven mijn ogen tegen de zon,
kijk met afschuw en liefde naar ze op.
Eens zullen zij steigeren, briesen, hun neusgaten opensperren
en mij vertrappen
onder hun zachte paardevoetjes.

[p. 57]

 

Mijn grootvader is ver weg,

 

maar ik ben een stipje.

 

Hij kijkt uit een raam, zijn tuin is zijn leven -

 

als hij heel goed kijkt kan hij mij zien,

 

ik lijk wel te zweven,

 

of ben ik een zwaluw of de schaduw van een wolk?

 

Hij wou dat ik wat groter was

 

en naast hem zat

 

zodat hij mij iets kon wijsmaken over god

 

en wilde augurken.

 

Hij houdt van morsen en smullen,

 

draait zich om en loopt naar de tafel -

 

maar de tafel is leeg.

 

Dan loopt hij naar de piano,

 

maakt zijn rug recht, steekt zijn handen naar voren,

 

buigt zijn polsen - zijn witte haar

 

klimt overeind -

 

 

 

maar hij weet niet wat hij zal spelen,

 

speelt niet,

 

slaat de piano dicht.

 

Mijn grootvader is dood en bijna blind.

 

Hij groet mij in mijn gedachten

 

en keert dan terug naar zijn gedachten -

 

daar glinstert de zee,

 

zeilen schepen naar het Zuiden.

 

 

 

Er staat een taart in een etalage,

 

een grote witte taart.

 

Wat moet ik doen?

 

 

 

Ik moet aan geld komen,

 

ik moet een steen door dat raam gooien,

 

ik moet jarig zijn,

 

ik moet zorgen dat die juffrouw binnen,

 

die met die rode lippen,

 

verliefd wordt op mij,

 

of moet ik zelf bakker worden, banketbakker d'excellence?

 

Wat moet ik doen?

 

 

 

Ik doe mijn ogen dicht,

 

druk mijn neus tegen het glas,

 

prevel: taart, grote witte taart, vlieg ongeschonden door dit raam...

 

en eet hem op.

 

 

 

Die bakker moet gek worden

 

van mij,

 

duizenden taarten bakt hij tevergeefs

 

voortaan!