Hollands Maandblad. Jaargang 1990 (506-517)

[p. 55]

J.J.A. Mooij
Vreemde vogels

Grijze reigers in 't vervuilde land
die door taaie veerkracht niet verdwijnen.
Ziet men ze weer staan vanuit de treinen
lijken zij geworteld als een plant,
ja zelfs met een spitse bloem te prijken.
Ergens bovenaan zit toch het oog
om in het voorbijgaan met een boog
't geelgestreepte monster te bekijken.

Vliegen doen zij blijkbaar niet zo graag,
landen liever dan dat zij vertrekken.
Wanneer zij de brede vleugels strekken
krimpt de hals en blijft het ritme traag.
In het net van wegen, palen, draden
zijn zij thuis, al knikkend op hun pad.
En hun soortgenoten in de stad
hechten zich aan bruggen, boten, kaden.

Men ontmoet ze bijna elke week.
Dan ineens, wie weet na hoeveel jaren,
opzienbarend één, twee ooievaren,
neergedaald op doortocht in de streek:
boden vóór en na van het verleden,
verte zwart op wit maar hoe dichtbij -
broze vogels van de overzij
die één tel de tijd verspringen deden.

De griffioenen van Samos

Legertje van griffioenen, verweerd
en achter glas; de koppen fel naar voren
nog als vanouds; omhoog de smalle oren
als vleugeltjes (haast lijkt het omgekeerd).

Hoezeer zijn zij in dit lokaal verloren!
Niet door het glas maar door elkaar onteerd,
in onderlinge spiegeling gekleineerd,
romploos en toch niet uit het stof herboren.

De bronzen vormen, hier bijeengeplaatst,
liggen versterkt in 't eiland zelf weerkaatst,
tot ooit iets sterkers nog dit overmant.

Dan zal het zijn of elk zijn kracht herwon:
zij fladd'ren weg en glanzen in de zon
en vallen neer bij Ikaría's strand.