Hollands Maandblad. Jaargang 1990 (506-517)

[p. 27]

nee dat vind ik niet erg
Agnes de Graaf

hoe merkwaardig leeg een schip
kan zijn - ik drink thee
in de verlaten salon & lees
een reisjournaal (luidt daar een bel?
zal ik niet zomaar, zoetjes
in het niets verdwijnen?)

ook de trein kan met 1
rijtuig toe - de rest van de wagons
rijdt zwijgend & onverlicht
mee in het avondduister

de trein komt te vroeg aan zes
zeven acht oneindig lange minuten sta ik
met bonzend hart op het koude
uitgestorven perron daar
zie ik opeens (wat een snelle
zoen - alsof je mij al jaren kent; waarom
draag je ineens een bril; nee, nee,
natuurlijk had ik niet gedacht dat jij mij
daar met een verrekijker om & groene
rubberlaarzen aan opwachten zou)

of ik mijn baljurk
bij me heb, vraag je;
of ik soms rijden wil - als ik
aan de verkeerde kant van
je auto in wil stappen;
dit is de hoofdstad van de wereld,
meisje, klein meisje, zeg je

in het restaurant doe ik mijn best
iets te eten - ik kijk ernaar
als is 't een schilderij: paté, gebakken camembert,
er is een mandje met brood; Beethoven,
zeg ik, schreef toch maar vijf
pianokonserten (alsof dat er ook maar
iets toe doet); dat moet
zeg je, moeilijk voor je zijn om hier
te zitten met iemand die je
nauwelijks kent, en je wrijft me
over mijn arm en ik kijk
naar je ik kijk
naar je (ik kijk zo
naar je dat ik nog steeds
de kleur van je ogen niet weet)

[p. 28]

 

op weg naar je huis

 

pak jij mij onder het rijden even

 

stevig maar zacht bij

 

mijn hand - kijk, zeg je, van

 

hier heb je een mooi

 

uitzicht op de stad; en terwijl ik kijk

 

naar dat dansend labyrint van

 

lichten in de nacht voel ik

 

voor het eerst de

 

veren binnenkant van je hand

 

 

 

was het toen of veel eerder

 

al dat ik zei dat ik hoopte

 

dat ik mijn spraak terugvinden zou?

 

 

 

en dan, op je kamer, nadat ik

 

een beetje onhandig mijn jas & rugzak

 

op de een of andere plek heb

 

weggelegd, dan eindelijk,

 

eindelijk, pak jij mij

 

helemaal beet

 

en ik jou - wat is dit

 

voor omhelzing waarbij mijn hart

 

bij elke slag jouw naam door

 

mijn aderen jaagt?

 

 

 

je vindt het niet erg, zeg je,

 

zachtjes, om hier te slapen?

 

 

 

nee, dat vind ik

 

niet erg

[p. 29]

in je armen in bed
begraaf ik mijn gezicht in
je haar, je hals, je
borst en hou ik je vast zoals ik
je al zo lang vasthouden wou
en voel ik hoe jij mij
vasthoudt & vasthoudt & in
mij verdwijnt - oh kon dat maar altijd
duren dat oneindig korte moment
dat jij voor de allereerste
keer in mij
je vleugels uitslaat

en voel ik hoe
mijn eigen vleugels waarvan ik
allang dacht dat ik ze
verloren had, zich
zonder aarzeling
ontvouwen
voor een ademloze vlucht

in jou verdwijnen
wil ik voor altijd in jou
verdwijnen en nooit
nooit meer terugkomen

[p. 30]

de vogel die jou helemaal droomt

in de metalen roep
van mijn geleidekraai - smorgens
als ik het huis uit kom

in de onverhoedse vlaag
snijdende wind die mijn ogen vol
met zeewater blaast (zó
van het eiland
komt-i, zegt-i, of ik soms
nog een bericht voor de terugtocht
mee te geven heb?)

in de verschoten poster van
british airways (‘vlieg erheen, vlieg
erheen’) in het naargeestige, desolate
trappenhuis (in mijn slaap
jaag ik soms
vruchteloos de onafzienbare
trappen op & af omdat geen van de
deuren meer open wil)

in het onbedaarlijke bonzen
van mijn hart als ik snachts
uit een alarmerende droom wakker
schrik (opvliegen wil
ik tot het pas
na vele vergeefse pogingen
eindelijk tot me doordringt dat 1
van mijn geweldige vleugels
gekortwiekt is)

in de onaangedane maan die vol
& groot & ontstellend geel boven de
nog bladloze bomen in het ruime,
duistere landschap staat

ook als ik even
niet aan je
denk word ik je
steeds weer gewaar

[p. 31]

 

maar vooral in andere

 

armen raak ik je maar

 

niet kwijt bemerk ik

 

je stevige borst zie ik

 

zodra ik mijn ogen sluit de fijne

 

lijntjes in je hals ruik ik

 

de zachte vacht van je

 

haar de eilandse geur van

 

je lieve jongenslijf

 

 

 

en dan wil ik

 

jou en dat jij

 

mij wilt en dat jij mij

 

nog vaster vasthoudt

 

en dat jouw ziel

 

zachtjes zachtjes

 

weer met de mijne

 

versmelt

 

 

 

dat jij het eiland bent

 

met zijn wind, zon, rotsen & volmaakte

 

maanverlichte nachten dat jij

 

de baai bent met zijn zingende, rotsgrijze

 

zeehonden na de storm en ik

 

de wakkere, onversaagde vogel ben

 

die jou helemaal droomt

[p. 32]

de raaf

de raaf is een grote zwarte
vogel waar ik graag
naar kijk ik hou van zijn
gebuitel in de lucht en van zijn vlucht
over mijn hoofd terwijl hij zegt ‘krok krok ik
zie jou heus wel meisje, waarom
kom je niet met mij mee?’

de raaf heeft een enorme
bek (zodat hij zingen kan)
en zijn veren
(vind je een veer denk er dan
om dat je hem meeneemt en bewaart)
zijn veren geven je
vleugelkracht als je ze
voor het slapen gaan onder je kussen legt

1 veer laat je dromen
2 veren laten je vliegen
3 veren nemen je mee
waarheen je maar
wilt waar je maar
wilt zijn

en vijf (van vliegveren vier
en 1 klein pluizig donsveertje)
zorgen dat ik droom zorgen
dat ik vlieg zorgen
dat ik weer
in jouw armen vlieg

kijk naar die fonkelende
blauwe glans op het raven-
zwart! kijk naar zijn
witte spoor in de winter
in de ijzige lucht