Hollands Maandblad. Jaargang 1990 (506-517)

Anneke Brassinga
Dood door zon

Het wieken 's nachts boven steden
ben ik verleerd. De dag breekt
mij bijkans de benen bij de gedachte
hoe ik jaren spookte als vampier.
Iemand zo oud als vader tijd
kijkt me door scherven glas
zelfs uit het laatste stofnest weg.
Een laatste mimicry: ik krimp
tot blauwe plek in lucht.

Beginsel

Laat iedereen zien het schoon
vergezicht: een blinde in gods
regen. Beeldspraak is een zegen.
In 't diepst van je gedachten
dichter, gevallen uit de wolk van het
gewetenloze, onleesbaar lichtend.
Een vergiet. Blijf vooral dichten waar je
ligt, verroer je niet tot je
bekeerd, ziende en Lazarus bent.