Hollands Maandblad. Jaargang 1989 (494-505)

[p. 34]

Marijn Backer

Apen

Het zijn de kleine mannen niet
met ongeschoren kop.
De vrouwen niet
die handophouden in de straat.
Die al de vezels van hun lijf
verbinden aan één doel,
ze zijn het niet.
Of zij, op klein gebaar verliefd
zoals een kat zijn ogen sluit.
En zij, van zichzelf vergeten,
die doen en doen en dan
zijn afgedaan.
Van wie je maar wilt hopen
dat zij het zijn
met groter hart met beter bloed:

Ja Aapje lach, ik weet
wij minnen redeloos
de ander wel de ene niet.

Einde dag

Zolang ik niet mijn hand ophou
als een kreupele wagen: geen passagier.
Zolang ik mijn pijnen niet aan ouderdom wijt.
Zolang ik sterk ben denk ik
en bomen kap en haardhout hak;
zoete jongen zolang je rug
doorveert, rust je niet knakt:

Kijk dan, de winter valt in, de wind draait.
Kijk, de geheven wenkbrauw van het westen,
schoon voorhoofd,
het mooie oog verwondering kijk het na
tot je doorzichtig wordt
en grijsheid oprijst,
zwarte huizen zwarte wegen,
strak
de hemel geknoopt
om de knoop van de maan.

Zolang ik niet moe ben bijna
als een woning met zorgen,
gordijnen toe.