Hollands Maandblad. Jaargang 1989 (494-505)

[p. 21]

De opdracht
Rascha Peper

Morgen mag ze naar huis. ‘Morgen komt je man je halen’, heeft die met het warrige haar en de hoornen bril vanmiddag gezegd. Ze weet wel wie hij bedoelt, het moet de man zijn die haar al zo dikwijls heeft bezocht, die wel eens een boek met platen heeft meegebracht en onlangs nog een spanen mandje vol fluwelen vruchten met gegroefde pitten. Een aardige man. ‘Je man’, dat begrijpt ze ook. Alle mensen horen bij iemand. Zo is dat nu eenmaal geregeld. De berevrouw hoort bij iemand en de anderen hier ook; je ziet die personen soms door de gangen lopen of in de huiskamer zitten. De man die haar morgen komt halen is degene bij wie zij hoort - al heel lang trouwens. Ze herinnert zich zelfs dat hij, lang geleden, eens gehuild heeft, toen met dat dode kindje. Toen had hij zeker verdriet.

Of ze het fijn vond om naar huis te gaan, had die met de bril gevraagd. Dat wist ze niet. Maar als ze er nu over nadenkt..., was er om dat huis niet veel geritsel, zaten er geen diepe kuilen in de aarde, waren er geen verraderlijke coniferen die steeds op een andere plaats gingen staan? Ze kan het zich niet goed herinneren.

‘We zullen zien hoe het gaat’, had hij gezegd en naar haar gelachen. Oh, hij is zeer vriendelijk. En vol begrip, dat is zeker. Hij heeft haar eens een zwaard gegeven, ‘om ze in mootjes te hakken’. Daar moet je wel moedig voor zijn, had ze toen gezegd, maar nee, nee, ze zou eens zien, als ze dat zwaard alleen maar ophief dropen ze al af! Ja, hij is een medestander. En het heeft ook inderdaad geholpen, totdat het zwaard kapot gegaan is. Nu ligt het gebroken in de kast.

Ze zijn allemáál erg aardig hier, dat moet gezegd worden. Haar opdracht, daar begrijpen ze niets van - en zo ze het al begrijpen zijn ze ertegen, dat is wel te merken hoewel ze het niet direkt zeggen - maar daarin treft hen eigenlijk geen blaam. Ze kunnen niet helpen zoeken. Ze zal hem alléén moeten vinden. De laatste tijd spreekt ze er niet eens meer over, misschien denken ze wel dat ze het vergeten is.

Maar het geweld van het hout, dat begrijpen ze - hoewel nooit duidelijk blijkt dat zij het ook vrezen. Ja, daarin zijn ze medestanders! Dat zwaard was speciaal voor haar gemaakt, dat moet men op waarde weten te schatten!

Dat ze nu niet slaapt komt niet omdat ze morgen naar huis gaat, nee, de berevrouw is onrustig, daardoor komt het. Die zit rechtop in bed met opgetrokken knieën en duwt haar schouders tegen de muur. In het flauwe schijnsel van het nachtlampje is het piekerige, witte haar het duidelijkste oriëntatiepunt in de kamer. Echt rechtop kan ze trouwens niet komen, want de banden van het zware canvas-tuig staan al helemaal strak, maar ze blijft het proberen en zet zoveel kracht dat het hoofdeind van het bed af en toe opgelicht wordt en met een doffe bons weer op de vloer neerkomt.

- Bbgggghh, ggrrrrrr, iep-iep..., zegt de berevrouw.

De blonde die nachtdienst heeft is al drie maal binnen geweest. De laatste keer heeft hij een tabletje bij haar naar binnen gewerkt, maar dat mist kennelijk zijn uitwerking. Zo erg is het trouwens niet. Ze slapen al een paar maanden samen op deze kamer en af en toe heeft de berevrouw dat nu eenmaal; meestal niet.

Ze komt overeind, zoekt met haar voeten de pantoffeltjes onder het bed en loopt door de kamer naar het raam.

- Gggrrr... moet je hier komen, moet je hier komen!, zegt de berevrouw.

Het raam staat wijd open en steekt naar binnen het vertrek in, maar het zware, donkere gordijn dat ervoor hangt sluit de gehele breedte van het kozijn hermetisch af. Als ze het opzij schuift valt er koel, bleek licht naar binnen. De berevrouw is meteen stil.

De tralies zijn koud. Het is volle maan, als je je gezicht vlakbij het ijzer brengt kan je hem zien. Hij staat links van het huis en heeft het grasveld door dat wittige licht in een vijver veranderd; de rozenperken zijn kleine, donkere eilanden. Ook de boomtoppen van het dennebos, dat links van het gebouw begint, zijn verlicht. De bomen zien er gevaarlijk uit, ze bewegen zich, ze beramen plannen, ze proberen zich los te trekken.

Niet kijken. Rechts zijn de rieten daken

[p. 22]

van de tuinhuizen te zien, vriendelijke huisjes, overdag kun je daar kleien. Ze staan stil en verwonderd in het maanlicht. Op het puntdak van het dichtstbijzijnde huisje zitten drie uilen op een tak. De tak is van ijzer en de uilen ook. Ze zitten daar om de windrichting aan te geven, maar dat doen ze niet, ze zitten doodstil.

De nachtlucht is lauw. In de kamer slaan de poten van het bed weer tegen de vloer. Omdat dit de tweede verdieping is kun je ver uitkijken, het huis ligt bovendien op een heuvel. Waar het grasveld ophoudt begint laag, geniepig struikgewas, omsloten door een hoog hek. Achter het hek een uitgestrekte maar nog lage boomgaard, waar ze enige tijd geleden nog gelopen heeft, aan de hand van die met het warrige haar en de bril. Toen had ze het zwaard nog bij zich, hoewel dat eigenlijk niet eens nodig was: ze zagen er heel onschuldig uit. ‘Jonge aanplant’ noemde hij ze. De witte bloempjes waren er grotendeels af en veranderd in beginnende appeltjes. Hij had er één geplukt en in zijn knoopsgat gestoken. ‘Kan je je voorstellen dat dit binnenkort nu grote appels zijn?’ Hij had daar plezierig gelopen, op zijn gemak. Oh, ze zijn listig! Met die appels leiden ze de mensen af. Maar moet je ze nu zien staan: soldaten in het gelid. Soldaatjes ja..., klein maar beweeglijk. En fanatiek!

Daarachter beginnen de weilanden, de uiterwaarden. Omdat de nacht zo licht is, kun je ver kijken; er staan groepjes koeien bewegingloos bijeen, er is het lage pannendak van een boerenschuur, half verscholen onder het loof van de enige boom die tot in dit zoete, vlakke land heeft weten op te rukken.

Nu pas ziet ze de glinstering in de verte. De rivier! Daar, in het laagland, stroomt de rivier in het maanlicht en glanst zoals je dat overdag nooit ziet. Overdag zie je wel eens schepen gaan, lange, platte vrachtschepen vol zand en kleine pleziervaartuigen, maar het water zelf valt dan minder op. Nu is de rivier stil en leeg, niet overal te zien ook, slechts hier en daar glanzen de zilveren plekken op. Het is mooi en vertrouwd en vreemd tegelijk.

Ze drukt afwisselend haar voorhoofd en neusbeentje tegen een tralie. Zo blank en stil als het landschap is, zo helder en stil lijkt het in haar hoofd te worden. Deze nacht moet het zijn! Dit moment heeft hij uitgekozen! De laatste nacht, bij volle maan, en deze plaats, bij de rivier. Zo simpel is het! Niet mis te verstaan. Vannacht zal het zijn, vannacht zal het eindelijk zijn!

Nu voorzichtig naar het zwarte dennebos kijken. Roerloos staan de bomen, geen top beweegt.

Maar de praktische bezwaren... Ze draait zich om. Het maanlicht strijkt over het brede, kinderlijke gezicht van de berevrouw die nu schuin uit bed hangt.

- Kom dan, kippetjes! Kom! Pgggrrr... Brrrrrr...!!

Eerst het beddegoed opvouwen, vooral netjes. De deken, het bovenlaken, het onderlaken, het hoofdkussen er bovenop. Het is nog moeilijk om met die hele stapel in je armen de deurknop te vinden.

Aan het bureautje op de gang zit niemand. Het leeslampje brandt, er ligt een uitgevouwen krant en er staat een bekertje chocolademelk met een vel erop, de stoel is ver naar achteren geschoven.

Juist als ze het tafeltje passeert gaat er een deur open en komt de blonde naar buiten, een doosje ampullen in zijn hand. In de kamer achter hem wordt gekrijst. Hij veegt het haar uit zijn gezicht.

- Wat nu? Kan je niet slapen?

- Nee.

- Ze heeft het weer flink op d'r heupen, hè? Ik ga zo naar d'r toe. Wat ga je doen?

- Ik wil in de logeerkamer slapen.

Het zál lukken. Het is onmogelijk dat het niet lukt! Niet zo haar kaken op elkaar klemnen. Glimlachen. Hem aankijken. Hij staat te aarzelen. Het zál lukken! Wat zegt die met het oorringetje ook altijd weer?

- Ik wil goed slapen, zodat ik morgen goed uitgerust ben als mijn man me komt halen...

- Nou, toe dan maar.

Hij loopt mee naar de logeerkamer die in een kleine zijvleugel aan het eind van de gang ligt en in feite een spreekkamer is, met een divanbed waarop wel eens een familielid de nacht doorbrengt. Deze kamers in de zijvleugel zijn anders dan de slaapkamers.

Hij sluit de gordijnen en helpt met het opmaken van het bed. Als ze erin ligt aait zijn hand over haar haren.

- Fijn dat je morgen naar huis gaat, hè?

- Ja.

- Nu goed slapen, hoor! Ik kom straks nog even bij je kijken.

Hij doet het licht uit en sluit de deur achter zich. Nu lijkt het donker, maar de lichtkieren tussen de gordijnen worden steeds helderder; al snel is het slechts schemerduister in de kamer. Langzaam opstaan, de veren van het bed geven geluid, en nog langzamer de gordijnen opzijschuiven, want die ijzeren ringen schuren over de houten roede. Het uitzicht wordt aan deze kant van het gebouw wat meer door bomen belemmerd, maar de veilige weiden en de glanzende rivier zijn nog gedeeltelijk zichtbaar. Het raam gaat hier naar buiten open. Een zomernachtbriesje strijkt langs haar wangen. Het is wel

[p. 23]

hoog..., maar er groeit klimop langs de muur, zware, oude klimop, ongevaarlijk, te slap om zich zonder muur rechtop te houden, klimplant slechts! Beneden lichten margrieten felwit op, gelukkig geen struiken daar.

Het bos links is nu wel dichterbij gekomen. Maar daar is niks aan te doen. Gewoon niet die kant opkijken. In de verte is de rivier.

- Ik kom..., ik kom.

Hij zal toch wel wachten? Er is nu geen tijd meer te verliezen.

Schrijlings op de vensterbank, de rechtervoet meteen voorzichtig tastend in de klimop. Op haar buik nu en het linkerbeen ook over de vensterbank. Ze verliest een pantoffeltje. Beneden klinkt een haast onhoorbaar plofje. Nu de linkervoet in de klimop. Even het andere been zachtjes achterwaarts schudden..., die pantoffel valt ook; beter met twee blote voeten dan met één slof aan.

Haar armen steunen nu nog op de vensterbank. Op het moment dat ze met de linkerhand onder het kozijn begint te tasten naar houvast breken de ranken onder haar voeten. Maar er loopt een dikke, in elkaar gestrengelde streng hoofdranken langs de zijkant van het raam. Nu de vensterbank loslaten! Er klinken knappende en scheurende geluiden. Langs de hoofdrank laat ze zich zakken, haar handen klauwen zich in het gebladerte, de nachtjapon schuift hinderlijk omhoog tegen haar gezicht, haar knieën schuren ruw over de stugge takjes en de muur. Het gaat een paar meter goed. Dan scheurt opeens de hele streng los. Snel een nog vastgehecht stuk grijpen! Dat begint vrijwel onmiddellijk ook te scheuren. Dan dat daarnaast pakken! Pas voorbij de eerste verdieping begeeft de klimop het helemaal.

Ruggelings, maar niet van hoog, valt ze in het margrietenbed, naast de donkere ramen van de eetzaal. Pijn, handen vol wondjes, knieën geschaafd, nachtjapon vuil en verfomfaaid, verschrikte spinnen rennen er overheen. Waar zijn de slofjes? Eén ligt er voor het oprapen, de ander is nergens te zien. Er gaat kostbare tijd verloren. Daar is ie, tussen de bloemen!

De verte is opeens verdwenen. Van hieraf valt niet meer te zien dan de jonge boomgaard door de spijlen van het hek heen. Hoog en dreigend staat het bos ter linkerzijde in afwachting. Een wolkje drijft voor de maan, het wordt op slag donker. Uit één der openstaande ramen klinkt dreinend, droefgeestig gehuil.

Wat zijn haar benen vreemd onwillig! Doorlopen, zo snel mogelijk, naar het hek, niet nadenken, vooral niet naar hen kijken. Dapper zijn, daar gaat het nu om. Moed is nu geboden! Had ze het zwaard maar bij zich! Maar dat ligt gebroken in de kast. Ongewapend..., weerloos..., tegen zo'n overmacht! Maar ze zal er komen! Doorlopen en niet naar ze kijken! Ook niet te veel rechts houden. Aan die kant staan ze ook, niet zoveel en niet zo zwart, maar toch.

Rennen is te opvallend, een sluippas is be-

[p. 24]

ter; het grasveld over, de fontein langs, op het hek af. Is ze een erg duidelijk doelwit in dat fladderende, witte nachtkleed? De maan komt weer te voorschijn.

Een gesmoorde schreeuw. Ze kan niet verder. Ze is nu vlakbij de lage struiken die het gazon van het hek scheiden en daar, aan het hek, hangt het dode kindje! Het hangt er in een kokon van witte windsels, alleen het hoofdje steekt eruit, het blauwe oude-mensen-hoofdje, slap terzijde afhangend.

Haar borst gaat zwaar op en neer. Dat hebben ze hier expres opgehangen om haar bang te maken! Dit is de beste plaats om het hek over te klimmen! Zo willen ze haar tegenhouden!

Langzaam, deerniswekkend moe, draait het kindje het hoofd naar haar toe. Het bekje gaat lijzig open, steeds wijder, er komen dennenaalden uit, een vloed van slijmerige dennenaalden. De hele mondholte is gevuld met dennenaalden.

Van links zwelt een dreigend ruisen aan. Een snelle blik opzij! Ze komen nader! Ze rekken zich voorover, ze strekken hun takken uit!

Ze schiet, naar rechts uitwijkend, de struiken door. Die grijpen meteen het nachthemd beet en striemen haar blote benen, maar ze rukt zich los en klemt zich aan het hek vast. Dat is hoog en heeft wrede hooghartige speerpunten. Maar ze móet erover! Ze grijpt de spijlen vast, haar voeten vinden een dwarsloper, maar daarop staand is de bovenhelft van het hek toch te hoog om de benen over te kunnen slaan. Maar het kan niet anders! Steunend trekt ze zich omhoog. Een voet tegen een der punten. Nu haar lijf erover. Pijn golft door haar buik en dijbenen. De nachtjapon blijft haken en belemmert een snelle val, tot hij scheurt.

Blijven liggen, op een zij, met een kromme rug. Niet bewegen. Handen tegen de buik gedrukt houden, voorhoofd in het gras. Zo gaat het over. Het duurt even, maar het gaat over.

Opstaande valt ze tegen het hek terug. Rechtop staan gaat niet. De nachtjapon is op een paar plaatsen donker en plakkerig. De ergste rafels er maar aftrekken! Daar kun je over vallen...

Weer een pantoffel verloren! Hij is aan de verkeerde kant van het hek gevallen, ze kan er niet meer bij: de struiken hebben hem naar zich toe getrokken en verstopt.

Nu de boomgaard in. Ze loopt nog gebogen en hinkt een beetje, maar komt allengs vlugger vooruit. De boompjes hebben echter hun bevel ontvangen. Ze lijken keurig in het gelid te staan, zodat ze tussen de rijen door zou kunnen hollen, maar dat gaat niet! Telkens springt er één diagonaal uit de rij en belemmert de doortocht. Als ze uitwijkt krijgt een ander de kans haar bij de arm te pakken of bij de flarden van de nachtjapon. Zo is het moeilijk richting te houden. Ze zijn nog jong, dat is waar, maar ze zijn met velen! Soms rollen ze pesterig harde appeltjes onder haar ene blote voet. Eén keer valt ze. Maar ze zullen haar niet krijgen! Snel weer overeind springen! Ze mogen geen kans krijgen haar in te sluiten. Ze zal er doorheen komen! In de verte gloren de weilanden al.

Hier is het eind van de boomgaard. Ze werkt zich onder slap hangend prikkeldraad door, loopt mechanisch nog een eind verder en laat zich dan op de knieën in het vlakke, boomloze grasland vallen - veilig.

De bosrand links is teruggeweken. Kalm, onaangetast strekken de weiden zich uit in het maanlicht. Het hijgen wordt minder, de ademhaling rustiger. Nu is de beproeving voorbij. Nu zal ze hem spoedig vinden, daar bij de rivier. Nu zal ze hem eindelijk vinden!

Opstaan maar weer. Handen tegen de buik drukken. Wat trillen haar knieën vreemd als ze loopt. Verderop in het weiland liggen koeien bewegingloos. De rivier is dichterbij gekomen, recht vooruit steekt een lange krib het water in, ernaast is een roeiboot op de kant getrokken. Maar er is geen mens te zien. Hij zal toch wel gewacht hebben? Ze heeft zich toch gehaast zoveel ze kon?

Eigenaardig dat het zo doodstil is. Er is geen zuchtje wind en toch jagen er donkerblauwe wolkenslierten langs de maan. Het bleke licht versterft zo nu en dan, waardoor de rivier ook weg is - om weer op te glanzen als de wolken voorbij zijn.

Omdat haar ogen voortdurend de oevers afzoeken, merkt ze pas wat er met de koeien aan de hand is als ze al vrijwel tussen hen door loopt. De koeien zijn verslagen! Overmeesterd zijn ze. Dood. Lafhartig verslagen. Verdedigd hebben ze zich niet, weerloos waren ze natuurlijk, weerloze dieren...! Roerloos liggen ze in het grasland, her en der verspreid. De meeste nekken zijn gebroken, geweldige bloeduitstortingen tekenen de plaatsen waar het hout ze getroffen heeft. Bij sommige zijn de poten onder de romp weggeslagen, andere liggen schijnbaar intakt maar geheel verstijfd met stramme, rechte ledematen.

Ze krijgt tranen in haar ogen. Ze doet een paar stappen naar het dichtstbijzijnde dier, maar dat verheft zich traag, strompelt een paar meter verder en werpt het dode lijf weer ter aarde.

Niet huilen. Doorlopen, ook al voert de weg over het slagveld. Een enkel peilloos

[p. 25]

droevig oog staart haar verglaasd aan. Een paar van de grote koppen proberen nog te bewegen. Lafhartig vermoord..., uit een hinderlaag aangevallen..., weerloze slachtoffers.

Waarom komt hij nu niet? Waarom geeft hij geen teken? Ze is de koeien voorbij. Dat ene pantoffeltje wordt opeens hinderlijk; uittrekken maar, in de hand houden, op twee blote voeten verder naar het water. Waar is hij nu? Onophoudelijk zoeken haar ogen de oevers af, ook aan de overkant. Alles is verlaten. Het grasland is hobbelig, ze struikelt steeds over de kluiten.

Plotseling zijn ze te voorschijn gesprongen! Met z'n drieën! Op enige afstand van elkaar staan ze slechts een tiental meter bij haar vandaan, roerloos weer, maar gekromd voor de aanval, iedere nerf gespannen! De maan verdwijnt achter een wolk. Zwart tekenen hun vertakte silhouetten zich tegen de lucht af.

Verlamd, verstard is ze. Maar dat duurt slechts een paar sekonden. Rennen! Het hart bonkend in de borst vliegt ze over het weiland. De rivier is nog een paar honderd meter ver. Half vallend, het slofje tegen zich aangedrukt, rent ze blind over de onregelmatige graspollen, trapt in modder en plassen bloed, maar kijkt niet om, want dan is alles verloren! Niet omkijken!

Een zweepslag striemt haar enkel. Ze slaat in volle lengte tegen de grond en blijft liggen, de borst tegen de aarde, het voorhoofd in het gras gedrukt, de ogen stijf dicht.

Het blijft stil. Zo stil dat opeens het gefluit van een lokomotief van ver over de rivier klinkt. Rijdt daar een trein door de nacht? Ze kan haar ogen nu wel open doen. Kijk, de maan is weer door de wolken gebroken, het lijkt lichter dan het de hele nacht geweest is. Ze komt langzaam overeind.

En daar is hij.

Hij staat op een paar meter afstand in de bescheiden houding van iemand die rustig afwacht tot de aandacht op hem valt. Als hij haar ziet kijken, glimlacht hij. Hij is veel jonger dan ze verwacht heeft, een jongen nog. Wit, sluik haar, een tenger, smal gezicht, vreemde, lichte ogen. Hij is geheel in het zwart: een kort, openhangend jack, een t-shirt, een smalle spijkerbroek om hoge, dunne benen, opvallend sierlijke laarsjes. Simpel gekleed. Wat had ze verwacht? Vleugels?

Hij komt naderbij en steekt haar zijn hand toe om haar overeind te helpen. Dat is niet meer dan een hoffelijk gebaar, licht als een veertje komt ze omhoog en één moment staat ze aan zijn hand: de ballerina en de jeune premier.

- U bent gekomen...

[p. 26]

- Ja.

In zijn leeftijd heeft ze zich toch vergist! Hij is ouder dan zij, veel ouder. Zijn gezicht is heel bleek in het maanlicht, de mond lijkt droevig, maar de ogen zijn vriendelijk en eigenaardig helder.

En wat is alles om haar heen rustig en vredig geworden! Blank liggen de weiden onder de nachthemel. De drie boompjes staan nog op dezelfde plaats, de koeien liggen stil in het gras, donker en massief houdt de bosrand zich links en rechts op de achtergrond en heel in de verte, achter de jonge boomgaard, staat het grote huis met enkele verlichte vensters. Een korte herinnering aan lang geleden: toen stond ze daar voor een raam en keek naar hier. De omgekeerde wereld.

Kijk eens, dat ziet ze nu pas! Ze heeft de nachtpon met de blokjesrand aan! De mooiste nachtpon, voor Kerstmis, of voor als opa en oma kwamen! Smetteloos schoon, knisperend gesteven en glanzend glad gestreken! Blank en klein steken haar blote voeten eronder uit.

Hij lijkt te glimlachen om haar opgetogenheid.

- Zullen we gaan?

Hij geeft haar opnieuw een hand en ze lopen naar de rivieroever. Het weiland veert onder hun voeten. Ze moet telkens opzij kijken.

- Ik had al eerder willen komen, maar het ging nooit, ik kon u niet vinden. En zij hebben het ook tegengehouden..., het was moeilijk!

- Dat begrijp ik wel.

Breed strekt de rivier zich voor hen uit. Er hangt een zoete, gronderige geur met een vleug van olie.

- Ik heb nu vijfendertig jaar geleefd.

Ze aarzelt.

- ...geloof ik.

- Ja. U bent vijfendertig.

- Veel mensen leven langer.

- Oh ja. Men kan gemakkelijk dubbel zo oud worden.

Bij het water staan ze stil. Links steekt de krib de rivier in, een bootje ligt ernaast, half op de kant. Het wateroppervlak is glad dichtbij de oever en speels glinsterend in het midden; alleen om het uiteinde van de krib klotst het water tegen de stenen, dat is hier te horen. Er komen vragen in haar op, maar ze stelt ze niet. Ze wil de stilte niet doorbreken en hoeft de antwoorden ook eigenlijk niet te horen. Zijn hand omsluit de hare zoals lang geleden die van haar vader haar kinderhand omsloot. Hij kijkt opzij en lacht. Ze lacht terug. Het is alsof ze hem altijd gekend heeft.

Gelijktijdig zetten ze hun voeten op het water en wandelen langzaam, terloops haast, de rivier op. Ze kijkt ademloos naar beneden, naar de golfjes onder haar voeten, hoe ze koel om haar tenen spoelen, hoe ze dartel wegglibberen onder haar voetzolen. Precies gelijk met zijn smalle, spitse laarzen gaan haar voeten over de stroom, stap voor stap. Het voelt aan als een bedauwd gazon van jong, fijn gras, nee, veel zachter nog, weker, koeler. Zou je ook kunnen springen? Ze knijpt stevig in zijn hand en maakt een sprongetje. Het water veert onder haar voeten. Nog een sprong. Nog een, en nog een! Hij moet zijn arm strekken om haar hand vast te blijven houden. De rivier licht glanzend op, de oevers lijken nu zwart. Er springt een vis.

- Wat mooi. Wat is het mooi!

Haar stem klinkt ijl en zingend.

In het midden van de rivier stroomt het water steeds sneller, ze moeten tegenstand bieden om in een rechte lijn te blijven. Het geeft een tintelend gevoel van duizeligheid.

Hij blijft staan en keert zich naar haar toe, glimlachend om haar verrukking, lijkt het wel.

- Verder gaan we maar niet.

Het valt nog niet mee om zomaar stil te staan. Ze wankelt een beetje. Zijn sterke hand houdt haar overeind. Zijn voeten staan rustig naast elkaar als op een rots.

- Ik wil nog een keer omkijken...

- Natuurlijk.

Ze draait rond aan zijn hand. De oever vanwaar ze gekomen zijn ligt donker in de nacht; nog donkerder steken de bomen af. Maar de koeien zijn goed te zien en het huis in de verte ook. Er dansen lichten omheen, langs het huis en langs de bosrand, als onrustige geesten. Het lijkt zelfs alsof de nachtwind hun stemmen aanvoert. Omdat ze nu stil staan neemt de stroom hen helemaal mee; kalm glijden ze voort en kijken totdat alles uit het zicht is.

- Nu dan?

Een lichte druk van zijn hand. Hij is dichtbij, zijn huid is doorschijnend, het witte haar wordt door de wind bewogen. Zijn ogen weerspiegelen het maanlicht.

- Ja.

Ze voelt zich zwaarder worden. De zwaarte vult haar lijf als een vermoeidheid waaraan ze willoos toegeeft. Koel is het water en strelend. Ze wordt er door opgetild, meegevoerd en gewiegd totdat het haar geheel omsluit. Vast ligt haar hand in de zijne.

Dieper zinkend raakt ze in een onderstroming die nog sneller gaat, zodat ze voor hem uitdrijft en het wel lijkt alsof zij hem geleidt in plaats van hij haar. Maar hij blijft haar vasthouden, ook als het eigenlijk niet meer nodig is, omdat ze zelf de weg wel vindt.