Hollands Maandblad. Jaargang 1989 (494-505)



[pagina 31]
Drie gedichten Eva Gerlach Can vei lauzeta mover Ezelsgewijs langs de velden, langzaam, langzaam, gaan staan waar je iets vindt om te eten. Dikwijls je laten slaan, langzaam de wagen trekken, balkend, een enkele maal, zien hoe de leeuweriken zich in hun vlucht vergeten.
April Snoeihout loopt uit, de schubben buigen opzij voor wat nog moest, nog moet. Ik breek en breek, het vloeit nog steeds wat bijna een seizoen geleden van sap werd afgesneden. Wie hecht zo aan voltooiing, wie onthult o al zijn groen wanneer hij zeker weet dat hij geen vrucht meer draagt, geen wortel schiet, dat het alleen inkrult, niet groeit maar kleiner wordt, zwart wordt, loslaat.

[pagina 32]
Zandgat Hoe het mogelijk is dat wij hier zitten, op steigers vol teer en gelukkig zijn en de kinderen laten kijken naar het zwart onder de steigers waar glinsterend in bellen van licht de eerste torren opstijgen, hun kleine harige klauwtjes klaar om te grijpen en kijk, de vogel kraai, andermans jong gebroken tussen zijn poten, vliegt laag maar ongehaast weg van het zwijgen van andersoortige vogels - dat wij de zon laten schijnen op langzaam rimpelend vel en de kinderen nemen ieder nog iets te eten, dat kunnen zij zelf, dan varen wij weg, niemand valt in het water en trouwens wij zwemmen allemaals als de beste. Dat wij er zijn.