Hollands Maandblad. Jaargang 1989 (494-505)

[p. 34]

Driekwart Marathon
Paul van Capelleveen

Wat, Harry, ons bekend is van het leven
na deze dood? Alles toch!
Hoe vertederd twijfel ook opspeelt,
het kijken hapert, de buikgordel knapt,
mager steekt dit af bij de nietswaardigheid
van die eeuwenlang blèrende slokop.
Voor elke fantast slaan de doden op hol.
Goede vrijdag, goed voor driekwart marathon,
ritmisch op de woorden: recidive, recidive.
Maar het betere hemelwerk luistert nauw:
glazig, onafzienbaar de gazons, mijn god,
al door de opgemaakte zieltjes platgekust,
fonteinen op fluweel. Het blijft gestoord.
Niets dan nijver metafoorgelui.
Een renaissance die je voor een kast
beleven kan, als je het nieuwe goed
aantrekt, op vrijdag, zilte dag. Door
gravende illusies uit het vel gebarsten;
aangeraakt door de eenmaligheid.
Alleen, kom zeg, jij die ook bent ingelijfd,
we leven er niet eeuwiger, niet inniger,
niet van. De binnenruzie van gevoel
(te traag) en ratio (te graag) is heilig hè.
Ik denk toch beter als ik bèn geneukt.
En ook de roddel proef ik op de tong.
Hoe die z'n zaad een koprol maakt en
nooit meer over 's heren handen vloeit
en hoe een oud geloof een oude man nog pest.
Dan heb ik geen gevoel? Paasbeste namen
heb ik ervoor, dat wel. Wat moeten we ermee?
Het onbewuste staat al jaren leeg en los.
Zocht het brein niet echt allang een nieuwe
schuilplaats op? Het heeft behoefte aan een schild
of een sekreet. Het moet voortdurend weg -
wij staan met onze rug tegen het eigen brein.
Hoe onherroepelijk is niet die hinderlaag.
Weet je, de natuur is tè geestig. Alsjeblieft:
de werving van het onwaarschijnlijke.
Het mogelijke van het wangeluk toont
zich in een dwang die je belevenissen
de precisie van een proef oplegt:
de waarneming lijkt belangrijker dan zij is,
ons lichaam stelt zich onontbeerlijk aan,
het brein wordt pro-retorisch, biedt
aan fantasie slechts driekwart kwaliteit.