Hollands Maandblad. Jaargang 1989 (494-505)

[p. 9]

In het achterhuis
Marijn Backer

I

Op harde stoelen
in het wit van de dag,
ogen van binnen;
van stokje op stokje
hipt de kanarie,
hipt het gesprek.
Haar kraagje van kant halfrond
haar jurk met zorgvuldige plooien,
ze zegt dat hij zingt
als niemand het hoort, soms 's nachts,
handen in haar schoot,
kan ze hem zingen horen.

II

De tafel staat groot in het midden.
Ze vertelt een verhaal dat je door
en door kent. Iets nieuws
klinkt rood, maar je ziet van haar lippen
het bleek, ze verzint
een zuurtje op haar tong,
het trillend opwindend dichtbij
van wat bestond, bestaat.
‘Nee het was anders, nog anders’.
Rood denk ik, laat het rood zijn.

[p. 10]

III

Ik zou een huis bewonen
met daglicht in de ramen
en de vloer zou glanzen
van de rust in mijn oog.
Niets stoorde, niets vroeg,
de vlag op het dak wees de wind
en ik rimpelde weg met de zon op het water
alsof ik een boek las
dat ik regel voor regel al droomde,
alsof ik mijzelf zag, mijn eigen gezicht.

Lente rook het
het huis waar ik woonde
en de avond klonk laat het geluid
van de stemmen op straat,
wat kinderen schreeuwen en vrouwen,
moeten zij binnen komen,
ik zat in de deur in het donker,
alles wordt stil, vervuld.
En 's nachts, zei ze, 's nachts
maakt het niet uit.

IV

Het is zo'n dag denk ik
dat aarde haast blauw is
en de wind van het licht
de bomen witwaait
en het gras nog stug,
een moment dat het stilmaakt,
het weiland weer trilt;

Als jij er dan bij was,
spreken we af,
en je had ook je blokfluit,
je speelde je floot
heel hoog,
als een leeuwerik kan
en ik hoorde je soms.

[p. 11]

V

Land dat geen juwelen telt.
Afkomst van ogen
tegen de hemel houdt.
Doorzichtig heet
land van het midden
waar het altaar het offer
aanvaardt.

De zon staat er op
met de pijn van het bloed,
de grond giet je nat
met de spier van het hart.