Hollands Maandblad. Jaargang 1989 (494-505)

[p. 33]

Max Niematz

Paviljoen

Zeewater stroomt beheerst langs
mijn hals, ik ben een kind
op een vroege morgen. Ver in zee
loert gevaar, maar het strand
is gezond en sterk. Golven
houden afstand, terugvallend in
zichzelf, atlantisch gelukkig.

Nodeloos welsprekend trekken
wolken landinwaarts, geen weet
hebbend van wat voor geheim
ook, geen achtslaand op het
zomers paviljoen, dat van liefde
verteert. Behalve verafgoding
bezit ik geen eigenschappen.

Eik

Langs deze dijk omzien
naar je bladeren, storm na storm.
En andermaal sterven,
staande als een toren,
een gedenkzuil van jezelf,
een overlevering.

Spechten ranselen je
de morgenhemel in en
zwaluwen dragen je verder.
Van mond tot mond
weven zij de fabel in,
een doodskleed in glijvluchten.

Nergens een voorteken
van de geest, die geeft
ten derde male,
de vlek, die je zult zijn,
bladveinzend in aarde.
Onhoorbaar stort een verdieping in.

[p. 34]

Telefoon

Als er één telefoon zou zijn
ter wereld, dan wel de mijne,
niemand zou bellen. Toch waakte
ik over hem met haast heilig
ontzag. Ik wiegde mijn zitvlees

lobbig in de draaistoel, reed
rondjes, steeds grotere, steeds
verder verlegde ik de gehoorsafstand,
maakte zelfs ritjes
op de gangen, schuimbekkend

van pret, nuttige expedities
naar de rekbaarheid der kansen,
tot een hortend, zachtdwingend
gerinkel over me kwam en me verlangde,
een handreiken te ver.

Thalassa

Geluk is wisselend als onze
wonden verscheiden. Na zoveel
bedden, zoveel twisten
meldt de blik de komst van
de meeuw op ziltige wind.

Vanwaar wij staan lichten
de rode spelden der bakens
op, gedenktekens van routes,
die wij ons schiepen, van
herkomst, die wij volgden.

Vergrijzen zal de zee, als
wij haar kusten gedenken,
haar stapelplaatsen, ruisend
van schelpen, haar kerkhoven,
reutelend langszij de boeg.

[p. 35]

Heem

Ik roei verboden schaduwen
binnen. Roeien is een leven
zonder verhaal. Ramen en gracht
van het heem zeggen meer dan
zij uiteindelijk verzwijgen.

De toekomst de rug toegekeerd
roei ik een dodenrijk binnen.
Steeds als de biceps ontspant,
verdwijn ik een beetje. Bij
elke haal ben ik een ander.

De ramen volgen me vanachter
hun glas. De beuk kleurt
me purper. Ik hoor de schreeuw
onschreeuwbaar in de achterkamer.
Ik ben op afroep.