Hollands Maandblad. Jaargang 1989 (494-505)

[p. 33]

Zes gedichten
K.L. Poll

De spreektoon van de noten, het instrument alleen
redenerend in mijn kamer, terugnemend, denkend
aan wat een ander, naast de rivier, kijkend
naar het wegdrijvend water, terug kan zeggen, meer
wil weten, aan de verhouding tussen wat klinkt en wat is.
Luisteren, niet zelf willen verschuiven wat wacht.
Zwart avondhout kraakt in de tuin, iemand
slaat en hakt, vertrouwd, zonder regelmaat.
De sonate vormt zich of vormt zich juist niet,
zelfs de melodie breekt op het botte moment
van aanwezigheid, de avond duurt door,
versierd met de mandjes verleden die ik meedraag,
zo lang ik het weten kan.

Laat zacht het oude verhaal
zich vertonen aan wie
het wil horen, laat wie
het wil zeggen of wie het wil spelen
zich rustig verkleden,
het leven gaat door.

Leer zacht te verduren
het idee van verdwijnen.
Laat wie het wil zeggen
of wie wil vertrekken
zich rustig verkleden.

Gehoorzaam de schaduw.

[p. 34]

voor Peter Michielsen

De dag begint, begint opnieuw,
om half vijf, in de ruïnes
van het Bourgondische rijk.

Op een duin, een oud,
toekomstig fort onder zich,
mokkend en onvergaan,
kijkt Jacob Burckhardt
over de Europese zee.

Achter Amerika,
achter Japan en China,
achter de jonge Kasparov,
ziet hij zich staan,
heerser van Basel,
in de rug geschoten
door zijn eigen, teleurgestelde blik,
alleen als een vlieg.

De onderwerpen komen langs,
vragen beleefd of er nog iets nodig is,
nemen de weigering zwijgend in zich op,
sloffen naar het huis van de buren,
weten niet waar het aan ligt,
kijken elkaar aan, ruiken routine,
laten één voor één hun koffer los,
herademen, spelen zich moe,
vallen in een lange sprookjesslaap,
dromen van een heldere hemel
en komen tot hun recht.

[p. 35]

 

Een langzaam gevoel van oudpaarse heide.

 

Beginnend winteravondlicht. Ver weg en dichtbij

 

schapen, verspreid door de hei, nooit hoger kijkend

 

dan horizontaal. Mist, een begin van mist.

 

Ouderdom die niet bestaan wil. Resten schimmelend

 

ongeloof. Een verraderlijk gat, bedekt door bessen en hei.

 

De toon, de val van ondergang, zijwaarts, languit.

 

Snel overwonnen. De grens gemarkeerd.

Misschien valt de dag -
in plaats van de bewoner -
plotseling uiteen in resten tijd en ruimte,
de hel en de hemel
als velletjes van geklapte ballonnen,
onopgemerkt - een razende
verhuizing, de kisten
liefde, haat, plezier en argwaan
op vrachtwagens door sprakeloze straten,
de dag, de stad, de val,
alles en als tegelijk verdwenen,
alarm het laatste -
en rimpelloos ligt de vijver
gereed voor een tweede keer.