Hollands Maandblad. Jaargang 1988 (482-493)

[p. 32]

Twee gedichten in proza
Federico Garcia Lorca

De kip
(verhaal voor gekke kinderen)

Er was eens een kip die idioot was. Ik zeg idioot. Maar zij was nog veel idioter. Werd zij gestoken door een mug - weg was ze, op een holletje. Werd zij gestoken door een wesp - weg was ze, op een holletje. Werd zij gestoken door een vleermuis - weg was ze, op een holletje.

Alle kippen zijn bang voor vossen. Maar deze kip wilde door hen verslonden worden. En dat is omdat de kip een idioot was. Zij was geen kip. Zij was een idioot.

In winternachten deelt de maan die boven de dorpen staat krachtige oorvijgen uit aan de kippen. Oorvijgen die tot in de straten te horen zijn. Het wekt grote lachlust op. Priesters zullen nooit het waarom van deze oorvijgen begrijpen, maar God wel. En de kippen ook.

Het is nodig dat jullie allemaal weten dat God een grote levende berg is. Hij heeft een huid van vliegen, en daarover een huid van wespen, en daarover een huid van zwaluwen, en daarover een huid van hagedissen, en daarover een huid van regenwormen, en daarover een huid van mensen, en daarover een huid van luipaarden. Van alles. Zien jullie? Van alles. Nou goed, van alles en bovendien nog een huid van kippen. Maar dat wist onze vriendin niet.

Het is haast lachwekkend om te bedenken hoe sympathiek kippen zijn. Allemaal hebben zij een kam. Allemaal hebben zij een gat. Allemaal leggen zij eieren. En wat dacht je?

De idiote kip haatte eieren. Zij hield van hanen, dat is zeker, zoals de rechterhanden van mensen de stekels van bramenstruiken prettig vinden, of het begin van een speldeprik. Maar zij haatte haar eigen ei. En toch bestaat er niets mooiers dan een ei.

Net uit de schacht gekomen, warm nog, is het de vervolmaking van de mond, van het ooglid en van de oorlel. De warme wang van een pas gestorven vrouw. Het is het gezicht. Begrijpen jullie niet? Ik wel. Japanse sprookjes zeggen het, en sommige simpele vrouwen weten het ook.

Ik wil niet de sobere schoonheid van het ei verdedigen, maar als iedereen de spiegel prijst om zijn voorbeeldigheid, en roept over het plezier van stoeien in het gras, dan mag ik mij opwerpen als verdediger van een ei tegenover een idiote kip.

Ik zeg het: een kip die van mensen houdt.

Op een nacht was de maan oorvijgen aan het uitdelen aan de kippen. Over de zee en de daken en de kolenhokken lag hetzelfde licht. Licht waarin een meikever geraakt zou kunnen worden door alle pijlen van de wereld. Niemand sliep. De kippen konden niet meer. Hun kammen waren zwaar van de rijp en de luizen luidden hun electrische belletjes in de stiltes tussen de oorvijgen.

Een haan besloot eindelijk tot daden.

De idiote kip verdedigde zich.

De haan pronkte driemaal, maar hanen weten niet goed hoe zij een draad door de naald moeten rijgen.

De torenklokken luidden, omdat ze moesten luiden; en de stromen en de hardlopers en de golfspelers werden driemaal paars en tintelig. Het gevecht begon.

Slimme haan. Idiote kip. Slimme kip. Idiote haan. Allebei slim. Allebei idioot. Slimme haan. Idiote kip.

Ze vochten. Vochten. Vochten. Zo de hele nacht door. En tien. En twintig. En een jaar. En tien. En altijd.

[p. 33]

Ondergedompelde zwemster
klein eerbetoon aan een salonchroniqueur

Ik heb twee vrouwen liefgehad die niet van mij hielden, en desondanks wilde ik mijn lievelingshond niet de keel afsnijden. Vindt u dit, gravin, niet een van de zuiverste houdingen die men kan aannemen?

Nu weet ik wat het is om afscheid te nemen voor altijd. Door de dagelijkse omhelzing waait de lucht van weekdieren.

De laatste omhelzing van mijn geliefde was zo volmaakt, dat de mensen hun balkondeuren sloten en verzegelden. Laat mij maar niet te veel zeggen, gravin. Ik ben verliefd op een vrouw die de helft van haar lichaam in de sneeuw van het Noorden heeft. Bevriend met de honden, en mij hartgrondig vijandig gezind.

Nooit kon ik haar kussen als ik daar behoefte aan had. Het licht ging uit, of zij loste op in haar whiskyfles. Ik was in die tijd niet gek op de Engelse jenever. Probeert u zich, lieve vriendin, de omvang van mijn smart voor te stellen.

Op een nacht deed de duivel iets verschrikkelijks met mijn schoenen. Het was drie uur in de morgen. Ik had een operatiemes dwars door mijn keel, en zij een grote zijden doek. Ik klets. Het was de staart van een paard. De staart van het onzichtbare paard dat ik moest voortslepen. Gravin: u doet er goed aan mijn hand te drukken.

Wij begonnen te redetwisten. Ik trok een schram op mijn voorhoofd en zij brak met grote vaardigheid het glas van haar wang. Toen omhelsden wij elkaar.

De rest weet u.

Het orkest in de verte leverde op dramatische wijze slag met de vliegende mieren.

Madame Barthou maakte de nacht onweerstaanbaar met haar zieke diamanten uit Cairo, en het violetblauwe gewaad van Olga Montcha beschuldigde, iedere minuut tastbaarder, haar liefde voor de dode tsaar.

Margarita Gross en de Spaanser-dan-Spaanse Lola Cabeza de Vaca hadden al meer dan duizend golven geteld, zonder enig resultaat.

Aan de Franse kust begonnen de matrozenmoordenaars en de mannen die het zout roven van de vissers, te zingen.

Gravin: die laatste omhelzing had drie ritmes en ontwikkelde zich op een verbazingwekkende manier.

Vanaf dat moment heb ik de oude literatuur, die ik altijd met veel succes had bewaard en bewaakt, gelaten voor wat zij was. Het is noodzakelijk alles af te breken opdat de dogma's gezuiverd worden en de normen nieuwe glans krijgen.

Het is nodig dat de olifant de ogen krijgt van een patrijs, en de patrijs de gespleten hoeven van een eenhoorn.

Ik weet al die dingen, door één omhelzing en ook door de grote liefde die mijn vest van zijde verscheurt.

- Hoort u de Amerikaanse wals niet? In Wenen is te veel amandelijs en te veel intellectualisme. De Amerikaanse wals is zo volmaakt als een Zeevaartschool. Wilt u dat wij even langs het bal gaan?

De volgende morgen werd de gravin X op het strand gevonden, een vork van absinth in haar hals gestoken. De dood moet onmiddellijk zijn ingetreden. In het zand werd een met bloed besmeurd stukje papier gevonden, met daarop de woorden: ‘Aangezien je niet in een duif kunt veranderen, ben je morsdood.’

Politieagenten te fiets rijden de duinen op en af.

Men verzekert dat de mooie gravin X een hartstochtelijk zwemster was en dat dat de oorzaak is geweest van haar dood.

In elk geval kunnen wij bevestigen dat de naam van haar wonderbaarlijke moordenaar niet bekend is.

(vertaling Livia Verstegen)

[p. 34]