Hollands Maandblad. Jaargang 1988 (482-493)

[p. 24]

Luister naar die woorden
Kees Ouwens

Luister naar die woorden uit mijn mond

Luister naar die woorden uit mijn mond en toch...

Registreer de echo van hun holheid niet maar
gooi de luiken open van uw oren om
niet ten prooi te vallen aan de eenzang van uw
isolering, de
vreemdheid die in uw hart sluipt bij
het zien van de wereld die haar handen van
u aftrekt, hoe lelijk van schreeuw zij
ook is, en
hoe ongehoord
ook

Maar als u op het raam uw naam
schrijft
in het condensaat
kijk niet naar de belettering maar
luister
naar het piepen van de
huid op glas,
dat heel die oude wereld oproept
van voor haar resignatie
van voor de tijd dat zij besloot
zich voor u af te sluiten
haar luiken dicht te slaan
haar slot te
grendelen

[p. 25]

Het was een dag in april

Jaren daarvoor had ik getracht mijn uiterlijk ingang te
doen vinden bij de landschappen omdat zij te behelzen schenen
wat in mij was in feite. En niets heb ik daarbij gewonnen. Niets
van dat wat alreeds in mij was heeft kunnen vinden wat het zocht
daar buiten mij omdat het er niets te zoeken had dan dat wat
vindbaar was misschien maar niet aldaar
in feite

En daarna brak die dag dus aan
Die dag van vele jaren later
Die dag van het ‘sindsdien’ en ‘er is voorbijgegaan’
Maar verder doet dat niet ter zake

Ja ik ben vertwijfeld

Wat de god mij gegeven heeft, heeft hij mij afgenomen

Mijn bestaan is bemest geweest ja zeker
het zaaigoed heb ik vermalen
niet afwachten kon ik mijn honger

Als windkrachten op ontoereikende schalen is mij te boven
gegaan
Als graaiende stormen over wouden zijn mijn handen geweest in mijn
haren
Als stortregens, na een broeiing door verval van klaarte, zijn
mijn tranen geweest
En als de gek van het dorp ben ik geëindigd

O zwart waren de putten van mijn afdaling in de gronden

Als een tijger is het mij te lijf gegaan
Als een verbranding kwam het over mij
Als een nagel is het over mijn gezicht gehaald
Als een verminking is het door mij aangevoeld
Als een schennis is het door mij ervaren geweest
En tot de angst heeft het mij bepaald

En ik was vertwijfeld daarvoor
En vertwijfeld daarna

[p. 26]

Waarom anders...

Waarom anders zouden wij bij herhaling naar onze gronden zijn
teruggekeerd, waar niets was dan het steeds
weer eendere dat wij al kenden,

dan om terug te keren naar datgene wat, eender steeds, daar
was

het mogelijk ene
waarheen wij keerden
om niets anders dan omdat het mogelijke er, hoewel het onmogelijk was,
zou kunnen zijn

En al ontzegden wij anderen het recht daar dat wij ons voorbehielden
omdat zij verbraken, dat het andere ene daar zijn zou zoals
wijzelf daar kwamen, was de motor van onze terugkeer daar
die wij gaande hielden met de herhaling
waarmee wij keerden

naar onze gronden

Nee, dat lijkt maar zo

Een augustusdag. Een laatste poging tot het absolute. En
dan het afscheid

Roerloos ruist de regenroes. Het verkeer in de straten snijdt
door de wade

En volg het, het spoor. De jengel van de straatfrituur, de kitsch
mobiel geworden, geleidt het oor

De W.C.'s nu, hun doorgetrokken worden, de slaande deuren. Eenstemmig
de zich vullende stortbakken, een iel soort treuren

De tijd vervolgens, de olie op de golven. Het raam op een kier
vormt uit de wind de golven

Ik heb u lief gehad. Maar als een zoon ben ik geweest tussen
uw benen

En in het vale ruisen is de stad
verdwenen

En rauwelings stort neer de regen op de straten, schampt de
ruiten. En al dat is concreet. Niets is daarbuiten

[p. 27]

Van goddelijke oorsprong heb ik geprobeerd te zijn

en een vervolg op die regel heb ik gezocht
Tot in mijn naden en kieren heb ik mij een weg gebaand

om het bloed te zuiveren tot hoge waarde
Bij de erfelijke informatie ben ik te rade gegaan

langs de spiralenladder was ik opgeklommen
en afgedaald tot op de bodem van de herkomst

om terug te redeneren een bestemming
en niet te zijn het molecuul van origine

Gespleten heb ik toen de fotonen en
onvergankelijk is mijn daad geworden

Van jaren voller dan de jongste dag ben ik geweest
Opzij van opkomst en vervallen heb ik toegezien

hoe aan de stelsels van de melkwegen
de eenzaamheid werd afgemeten door telescoop en satelliet

op het gezag van spectroscoop en het verschilzicht toegerekend
voor het bepalen van distantie

aan het wijken uit de oorsprong niet gekend
En al de betekenis aan de firmamenten toegewezen

is die van het wezen van de binnenwegen
waar niet betekende of beduidde dan

door de blikken van de ogen
En al waren zij in staat vaak te bezielen de delen

tot de roes van de gehelen...
hun ogenblik van de ontbinding, hun bezwijken

maakte een uit velen van de godgelijke
En was de omslag naar de tegendelen