Hollands Maandblad. Jaargang 1987 (470-481)

[p. 3]

[479]

Acht gedichten
Willem Jan Otten

Amphytrion

Na de nachttrein stond ik in de tuin.
De deuren sloegen open. Daar was jij.
Met mij. Jullie keken ontzind
de natte ochtend in. Binnen nacht.
Ik hield me stil. Jullie kusten
en jij zei: ‘Je was een god. Zonder jou
zou ik met hem niet kunnen zijn. Adieu.’

De zon is onder en de boom een donker ding.
Eeen vliegtuig hoog nog vol in zon.
Een meeuw zich kantelt, buik van petticoat.
Wie ogen heeft zich tonen wil aan ogen.
Als jij ontvouwt en mij straks kijken laat
wie is de Derde in wiens licht jij baadt?

Ook al zeg je nog zo lief
dat het nooit zo heerljk was -
die naast jou lag dat was niet ik.
Niet door mij werd jij gehad.
Al kenden jouw handen mijn huid,
ik moest nog ervaren wie ik,
eenmaal door jou gestreeld, zou zijn.
Met dit zenuwstel was ik onbekend,
waar jij geen ander tastte dan je man,
zijn blindelingse plekken, waar lies
in buik verdwijnt, en buik in maag,
en maag in ribbenkast, en terug -
maar nu vanavond wil ik dit:
pel hem van mij af, ontmasker mij
tot er geen ander naast je ligt
dan de Derde, die van wie jij wordt
als jij jezelf verliest, en mij ontwordt.

[p. 4]

Liedje voor de pijn

Een mevrouw loopt door de gang
met in een zilveren kom haar plas.

Zij zingt in zich zelf
van de pijn van vannacht
zo waaiend verwoestend
dat zij zich moest krimpen
tot iets van niks, tot pluisje
drijvend op die wind.

Het woei niet weg
het woei mee mee
is niet verpletterd
maar bestaat nog steeds
ook nu de pijnwind ligt.

Straks wordt zij zwaar
en bang voor nieuwe wind
voor splijten als een eik.

Maar hedenmorgen is zij
vederlicht. O bleef ik zo,
voor altijd zonder wil,

zingt de mevrouw op onze gang.
Haar zilveren kom spoelt zij nu om.

[p. 5]

Op zaal

Nadert er rinkelend glas,
en platte hakken, op de gang,
dan is dat iemand half dood
die terugkeert in zijn rijdend ledikant
van ergens waar men opensnijdt.

Zij die hem duwde glimlacht,
schuift hem bij ons vijven aan
en trekt gordijnen om hem dicht.

Straks komt hij bij. Begint de pijn
die ons al leerde mee te geven
als een halm. Het zal hem zijn
of hij de eerste is die zo diep buigt.

Klinkt morgen nieuw gerinkel,
en platte hakken op de gang,
dan is hij één van ons. Want ieder
was de enige die zo diep boog.

Laatste blik achterom

Daar in die Nijl
heb ik gedreven.

De willekeur van juist die pol papyrus,
van juist dat meisje doende met haar was.

De bouw van een graf
duurt daar een leven
en kost een volk.

Wat zoveel toeval nodig had
om mij dit allemaal te tonen
wil geen kathedraal.
Wil niet eens een naam.
Wil niet dat ik zeg het wil.

Beeld het niet af en ga.
Hiernamaals is een massagraf.
Versmaad de eeuwigheid en ga.

[p. 6]

Laatste blik vooruit

We zien het gras en horen water,
of is dat riet. Zonlicht spat
naar ons op. Geen man zo moe
als ik op deze laatste rots.

We dalen af, wij allemaal behalve ik.
Weten en water doet mijn ogen zeer.
Wat zou ik, Mozes, naakt in een rivier.

Om ze mee te krijgen heb ik U genoemd.
Om te kunnen slapen heb ik U gedacht.
U, vergleden schaduw zonder passant.

Hoe ijler de beeldspraak,
des te beloofder Uw land.

Ze gaan op zoek maar vinden me niet.
Zo wordt men God: per herinnering
aan geen graf. Ik heb hen misleid.
Voor niets heb ik gehoopt op niets.
Had me toch gelaten in het eerste riet.

Laatste blik

Hij ligt langszij het raam, ogen wijd.
Wit Haagsch winterlicht door het lege
Tussen hoornvlies en iris snijdt.
Hem verdicht niets meer tot frons.
Toch is het er, de ritselende douche,
de handdoek breed, de geste
die haar binnensluit. O, en zij stolle
in de flits waarin zij zich verliefde
in het strijklicht door zijn blik.