Hollands Maandblad. Jaargang 1987 (470-481)

[p. 43]

Vijf gedichten
Renée van Riessen

Oogappeltje

Het mes doorsnijdt ook kamers
die voor het oog verborgen zijn,

het mes gaat aan het oog voorbij.
De appel kent nog geen verweer,

het zachte appelvlees komt bloot.
Ontsloten wordt het stil verkeer

van de acht pitten in hun nissen.
Ik buig de hartkamers opzij

en onderzoek. Nooit klonk hier zo'n lawaai.
Ik opereer - jij wilde ook een partje,
ik doe een moord - the apple of my eye.

Cleo's Hairfashion

Een kapsalon vol boze koninginnen,
er waait een rukwind door hun hoge haar.
Hun koninkrijk is niet van hier, ze staren
boosaardig door de spiegels naar elkaar

en wenken in het beeld hun kameniers:
‘wie wordt vandaag de mooiste in het land?’
De diertjes staan in het modellenblad:
konijnen, vlinders, rupsen, stekelbaarzen -

maar ik ben mooi in twee soldatenlaarzen,
doe mij de hermelijnen mantel om
en laat me lijken op die vorst: Lorenzo
de Saturnijn, de denker met de rimpels.

De oorlog is de vader van de dingen,
denkt hij, en zal daarna
niet glimlachen, niet zingen.

[p. 44]

Waterkering

Die staat er met zijn voeten in het water
die trekt een vis zieltogend op het droge.

Wat trekt er aan zijn voeten? Sluipend water,
een wieling van nog ongekende kracht

zuigt alle vaste grond weg bij zijn laarzen.
Hij trekt zich terug - ik nader op de oever

twee kleine kolken mompelen waar hij stond,
een brasem hapt naar adem op de grond.

Tuinarbeid

Hoe lang al hield ik
die steen op het gras?
Hoe lang al verbleekte het groen
en werd lichtschuw
wat onder was:

een plaats die door donkere dieren
wordt opgezocht en doorwoeld.
Nu schieten ze weg, voor mijn hand uit,
voor het licht uit - ook wentelen
wentelen mist zijn doel.

Fitis

Het lied dat nog maar nauwelijks was begonnen
en moedig in de grote ruimte stond
daalde al snel naar lagere regionen
en brak tenslotte af. Al was de grond
heel zacht - toch deed het pijn
voortaan te zwijgen, de onzichbare vertolker
van een te vroeg gestorven lied te zijn.

Opnieuw beginnen vraagt een andere adem
maar Heer Mineur mengt zich alweer in het spel - ze raakt
de draad kwijt (kan een oud verhaal
als nieuw worden verteld?) - ze zingt het
zelfde, eens voor altijd.