Hollands Maandblad. Jaargang 1987 (470-481)

[p. 28]

aapnootmies poetica
Arjen Duinker K. Michel

1

noem het een gordijn van spiegels
noem het voor mijn part een blinde muur

in ieder geval iets
dat ons omgeeft

iets dat ontwricht of ontzet moet worden
open gebroken om doorzicht te

om tussen de woorden de wereld
in al haar veelvoud

om tussen de woorden de dingen
in al hun enkelvoud

niet te kunnen lezen
maar te zien

te zien zonder
aap noot mies ertussen

2

Ik omhels je, lage straat.
Ik omhels je, duister.
Kom terug, vul mijn hart!

Ik omhels je, schaduw van opa.
Ik omhels je, schrikachtig leven.
Kom hier, streel mijn rug!

Ik omhels je, schone duif.
Ik omhels je, fragment van goud.
Dichtbij! Kus me!

Ik omhels je, dichtgeslibde haven.
Ik omhels je, kalme steen.
Voel mijn naaktheid.

[p. 29]

1

Op een zeer absolute dag,
absoluut van helderheid en kleuren,
absoluut ook van vrijheid, te zien
wat is, zondermeer,
zodat alles zichzelf is,
zal ik, blaffend, zeker ten strijde trekken.

Tegen de Inhoud.
Tegen de Persoonlijkheid.
Tegen de Essentie.

Met een blauwe vogel strijd ik,
met een rotswand,
met nijlpaard
en kanon.

Bloed, bloed zal vloeien.
En mijn diepste wezen zal verheugd zijn
bij deze slachting - niets,
zo het niet al niets was, sterft -
zeker dat, ziende, van de dingen
juist de dingen zichtbaar zijn.

2

duizend gele
duizend rode

ciccia
ruk je wortels los

duizend gele
duizend rode

laat de logica beneden
sla de atlas open

laat je verleden los

mijn armen zijn sterk
mijn benen zijn sterk

duizend gele
duizend rode

ik vang je op