Hollands Maandblad. Jaargang 1986 (458-469)

[p. 30]

Getekend licht
Margrieta Jeltema

ik sta op met jou
tegen me aangeplakt
de kamer hangt het zonlicht
om ons heen
de bergen drijven langs het
meer daartussen witte wolken
je lacht tegen de spiegel aan
daar staan we begrensd
door een houten verleden
uitgehakte bloemen die
een koffer dragen - een
paraplu - een jurk voor
morgen - als morgen komen zou
maar alles staat stil
nu wij voor altijd
glinsteren in het zilver

ik wil je alles leren
het dunne licht
dit zijn grijze stenen
je weet alles al & overvol
kijk je alles nieuw
elk gebaar was zo besloten

'snachts schrijven lichten
op het water duisternis
en vangen vis

iemand tekende de daken
iemand speelde voor je 'snachts
iemand vroeg je naam
een klank die je verzon
of had gehoord 'savonds
uitkijkend door het raam

[p. 31]

 

een wit vel papier

 

daaronder kinderen die

 

slapen in hun

 

gevouwen bedjes - gestileerde

 

bogen: armen - benen

 

het laken aangespoeld

 

voorbij hun dromen

 

zachte woorden - zand

 

 

 

het licht gaat aan en uit

 

als de bliksem slaat

 

op het terras zonder zon

 

staat een witte stoel

 

(iemand spreekt over

 

iemand - zoveel jaar geleden

 

een man - een kind

 

gewapend met goud

 

zoals deze die speelt

 

met de trein van

 

amsterdam naar rome)

 

 

 

iemand schreef hier

 

zachte woorden in steen

 

een herinnering verdreven

 

als het gordijn beweegt

 

iemand sliep hier - buiten

 

regen

 

 

 

10 cm bij 10 cm

 

ongeveer de grijze stenen

 

en dunne lijnen telkens

 

na zoveel passen

 

de wind verwaait

 

je leert staan je laat je

 

vallen van hoge kanten

 

naar benee - je zwemt in

 

het strakke water - het water

 

fluistert - later neem ik je mee

 

 

 

dit is de straat

 

dit is het meer

 

dit zijn je eigen handen