Hollands Maandblad. Jaargang 1986 (458-469)

[p. 16]

Drie gedichten
Toon Tellegen

Aan een dichter
voor J.

Desalniettemin
vind ik je gedichten heel mooi,
er zwerft veel licht door je regels
en zelfs je zwaarste gedachten verstaan de kunst van het bewegen,
onmerkbaar, hevig.

Je staat op een rots,
er zijn golven, meeuwen.
Voer ik maar voorbij, vocht ik maar verbeten
met mijzelf,
vervloekte ik die roeiers maar,
dat tuig,
kon ik maar schreeuwen:
‘Hé, wacht even... Ik kan je bijna verstaan ...!’

Een brug

Ik wandel over een smalle houten brug
over een ravijn,
de zon schijnt
en tot mijn onuitsprekelijk geluk
is er geen brug over het ravijn.
Nooit... maar midden in de lucht sta ik stil
en moet ik denken aan mijn verstand
dat aan de overkant zal wachten,
met rimpels in mijn gedachten, driftig stampend
op het verlichte gras.
Ach...!
De avond valt.
Krekels zingen, gillen.
De maan komt op, begint te blinken.
En plotseling denk ik weer aan de onuitsprekelijkheid
van mijn geluk
en loop verder
naar de overkant van niets.

[p. 17]

 

Heeft iemand mij ooit van een toren gezien,

 

een plein overstekend?

 

Heeft hij mij gevolgd met zijn ogen, gefantaseerd

 

over mij,

 

mij vergeleken met een vlieg

 

of met een traag soort mier,

 

zich niet kunnen voorstellen dat ik daar liep

 

en ondertussen nadacht over iets, misschien wel

 

woedend was om niets?

 

Heeft iemand ooit zijn ogen dichtgeknepen

 

en was ik daarna weg?

 

Heeft iemand ooit gedacht dat hij zich had vergist?

 

Heeft iemand ooit gelijk gehad?