Hollands Maandblad. Jaargang 1986 (458-469)

[p. 38]

Zes Koreaanse gedichten

Meisjes, die heb je in alle soorten:
felle haviken, zwaluwen
neergestreken op de waslijn,
kraanvogels die statig stappen in een bonte tuin,
zaagbekken wiegend op de golven,
wouwen die plomp neerzitten in het veld
en uilen op een verrotte stronk.

En toch, elk wordt door een minnaar bemind,
elk is voor één de mooiste.

In het diepst van de diepe zee
groeit een boom zonder wortels,
hij heeft twaalf takken
en driehonderdzestig bladeren.

Die boom draagt wel vruchten,
maar niet meer dan twee.

Twee dingen: koel rijstwater
na de roes van de wijn
en bij dageraad, als je minnaar wil gaan,
opnieuw inslapen in zijn armen,

weet iemand
hoe heerlijk dat is?

[p. 39]

 

Ons afscheid is een vuur geworden

 

dat mijn ingewanden verzengt,

 

zal de stromende regen van mijn tranen

 

de laaiende vlammen kunnen doven?

 

 

 

Aangewakkerd door de wind van mijn zuchten

 

grijpt het vuur om zich heen, verder en verder...

Medicijn is overal te koop,
scherpe zwaarden zijn er genoeg,
maar geen zwaard dat mijn liefde afsnijdt
geen medicijn om jou te vergeten.

Ach, alles vergeten en afsnijden,
dat komt wel na mijn dood.

Een blindeman sjouwt op zijn rug
een man die niet kan zien.
Met blote voeten in afgesleten klompen, zonder stok,
schuifelt hij over de verrotte plank
over het ravijn.

Daarbeneden staan twee stenen Boeddha's
en lachen oorverdovend.

Deze traditionele Koreaanse gedichten (sijo) zijn geschreven door anonieme dichters in de periode tussen 1600 en 1900.

De vertaling is van B.C.A. Walraven.