Hollands Maandblad. Jaargang 1985 (446-457)

[p. 16]

Zeven gedichten
Hans Vlek

In de tuin

In de tuin met 'n schrijfblok en
een pilsje. Popmuziek klinkt
knalhard van de balkons
waarop men bruint met 'n boek.

Hier is sprake van een groot geluk
terwijl 'n zanger verlangen uitcroont
tegen een hete, lichtbewolkte zon
in domme teksten met veel woeah's.

Ik registreer die werkelijkheid en
voel vaag een bodem ontbreken in de
achteloosheid waarmee ik mieren vertrap.

Het weer slaat om en 't vers wil niet
vlotten. Leven is niet spectaculair, maar
om mij heen: alles uitbundig in bloei.

Principe

Isoleer een woord
en 't wordt het al in miniatuur.
Op dit principe drijft, als
'n drenkeling aan 'n dwaalboei,
het gedicht.

De zo humane bewogenheid
omtrent de oerklank, getekend
in een zee van wonderschoon wit
waarlangs wat waarheid aanspoelt
als 'n gesloten mossel
die ik met wimpers openwring.

Elk leesteken op z'n plaats,
het ontbreken van een slotpunt
als metafysisch, haast
religieus gegeven

geheel over het hoofd gezien

[p. 17]

Alvorens

Alvorens er iets staat, woorden in 'n
min of meer goddelijk gelid, is er een
haast onleesbaar handschrift met
doorhalingen en private code's. Op

een stuk papier dat meest gebruikt
wordt voor 'n boodschappenbriefje, onooglijk
bedolven onder ballpointgekras
dat het veredelt tot 'n hoogwaardig

cultuurproduct, getypt in doodszwarte
nauwkeurige statige letters omgeven
door een muzikale marge
die taal als een cadeautje verpakt.

Geschenk voor hen die als ik alles
al hebben en die nu lezen hoe
met een kattehaar een minuscule tor
verjaagd wordt van dit papiertoneel.

Buiten seizoen

In mijn boekenkast vergelen
evenveel gedichten als
bladeren in een najaarstuin.

Dat is hopeloze herfst en haiku.
Terwijl het nu toch volop
lente is. Daarom schrijf ik:

bloesemen evenveel woorden
als blaadjes aan de kaarsen in
de wilde kastanje voor 't raam.

Dat klopt beter, hoewel
deze nuances uiteindelijk
hetzelfde geven. Dus:

in mijn handschrift
bloeien evenveel verzen
als bloemen in m'n tuin.

[p. 18]

Damestas

In het interieur van damestassen
vindt men een en al ontroering
en wat kleingeld in de voering,
wordt men voyeur van pure poëzie.

Daar, waar anders, delft men de
schoonheid: 'n oogschaduwsetje waar Nefertete
nog jaloers op was en de
zoete, nutteloze leugenachtige gifroze
lipstick die kussen zo kleverig maakt.

Een buigzaam kammetje, een half
mascarapotlood, een betraande
zakdoek en soms ook
een beduimeld bioscoopkaartje.

In het interieur van damestassen
geurt het naar parfums uit
zeldzame bloemen getrokken en
het luxe verdriet der liefde.

Een geslaagd gedicht

Gisteravond, 'k lag geborgen
in de adem van de nacht, droomde
ik van een geslaagd gedicht.
De regels kwamen als vanzelf

en stonden spoedig als kleine,
lichtende brandinggolfjes in
harmonieus gelid tegen het
donkere plafond te kabbelen.

Ik zag het al bijna op papier
in kohorten van vier maal vier.
Het was een volmaakt gedicht dat
weergaf waarop ik al weken broedde.

Toch, in een roes van poëtische
overvloed, ben ik niet opgestaan
om het te schrijven en heeft
het gedicht de morgen niet gehaald.

Waarvan akte.

[p. 19]

Waarover wil je

Zal ik schrijven
bij een reproduktie van Ernst,
opbouw en kleuren verklanken en
verklaren in de goedgekozen woorden
van de gezonde geletterde?

Zal ik de zomeravond
bezingen, beschaafd en vol lof
over een ongeziene schepper en
opgaan in het ademend en
vochtig hangend donkergroen?

Zal ik zeggen welke
demonen en sprookjeskastelen
huizen in het slordig aquarel
der jonge onweerswolken?

Zal ik trachten
mijn mate van geluk af
te meten aan de doelloze hongerige
die bezet met vreselijke zweren
door schilderachtige woestijnen zwerft?

Zal ik verdwijnen
door de hoepel van de o
die als een mond vol verbazing
een tijger door een vlammencirkel
springen ziet in het zo zegenrijke
cirkus van de kunst?