Hollands Maandblad. Jaargang 1985 (446-457)

[p. 34]

Drie gedichten
Charlotte Mutsaers

Palingdroom

De trein vertrekt, maar onze hond
draagt in zijn bek
een forse paling in het rond.

De hele eerste klas die stinkt
en menig reiziger
voelt al zijn goede geld verlinkt.

Daar drukt een grijze passagier
tegen de stank
het ochtendblad in zijn vizier.

Een dame met een roodvos om
valt kwijnend flauw.
Ikzelf lig krom

en trek terstond de noodrem neer.
De trein staat stil,
wij vliegen vloekend heen en weer.

Bagage steigert uit het net
en op de grond
maken chique valiezen pret.

Daar voegen zich nog tasjes bij -
Bagagetango! -
van de gekste makelij.

Fluwelen tas omarmt karbies,
de kattemand
miauwt: bis! bis!

Een beauty-case van kroko-leer
stroomt leeg:
dat ruikt beslist naar meer!

De conducteur die kaartjes knipt
mikt op Heer Hond,
maar die ontglipt.

[p. 35]

 

Een staart uit kont en één uit kop

 

zo draaft de schat

 

perron en dodelijke spoorbaan op.

 

 

 

Vijf treinen knarsen in elkaar

 

en meters bloed

 

zit aan de rails, bijzonder naar!

 

 

 

Wijzelf gaan hollend aan de haal:

 

eerst man, dan vrouw,

 

dan hond met spartelende aal.

 

 

 

En wat het vreemdst van alles is:

 

Heer Hond

 

die houdt niet eens van vis!

[p. 36]

Alles dood

Hoog de kasteelzaal.
Ik alleen thuis.
De klok zonder klepel.
Waar is mijn muis?

O kom, o kom of

breng mij om!

'k Zie paardezadels staan,
maar geen paarderug.
De kandelabers glimmen en
geen kaars blinkt terug.

O kom, o kom of

breng mij om!

De champagne houdt zich stil,
de glazen staan vol stof.
Mijn magneet trekt niets meer aan,
de spijkers worden dof.

O kom, o kom of

breng mij om!

Geen kelk verheft zich uit de vaas.
Ik hoor geen vogels meer.
De veertjes op mijn eigen hoofd,
die liggen plat terneer.

O kom, o kom of

breng mij om!

Mijn hele tuin is uitgebrand.
De haan draait aan een spit
en van de kleuren om mij heen
resten slechts zwart en wit.

O kom, o kom en breng mij mee:
een groene tulp rood gebladerd,
een brief geschreven op fluweel,
een speksteen door en door geaderd,
een ananas, een bezemsteel.

O kom, o kom of

breng mij om!

[p. 37]

Marche sombre des comcombres

's Nachts het venster opgeschoven,
'k zie de straat geheel van boven.

Zwarte komkommers zij aan zij
dragen zomaar een hondje voorbij.

Vier witte poten wijzen omhoog,
de ruggegraat staat in een boog.

Ik krijs mijn ouders de dekens uit:
‘Kom snel, een parade van levend fruit!’

(of zijn het nu groenten? Al sla je me dood...)
Papa verliest tranen, Mama houdt zich groot:

Hoe kàn het bestaan, dat is ònze hond,
die tien jaar geleden de dood al vond!

[p. 38]

 

Wat doet me dat dier nu in Godsnaam benee,

 

was hij in de hemel soms erg ontevree?

 

 

 

Mijn vader blaast zacht op zijn hondefluit

 

en roept op zijn liefst: ‘Zeg Fox, gaan we uit?

 

 

 

Gaat-ie mee naar het park of naar het café

 

of wil je linea recta naar zee?

 

 

 

Je eetbak die staat nog steeds bij de haard,

 

je halsbanden bleven keurig bewaard.

 

 

 

Je ballen, je knots zijn op zolder gestald,

 

maar sinds je vertrek is hun leven vergald.

 

 

 

Kom, blaf naar ons terug en bijt van je af,

 

want voor je het weet, lig je weer in je graf!’

 

 

 

Maar Fox blijft in katzwijm en hoort ons niet,

 

wij kunnen gewoonweg niet meer van verdriet.

 

 

 

Zo zompig bonkt daar de komkommertred,

 

ik durf voorlopig beslist niet naar bed.

 

 

 

Voor het eerst die nacht met mijn moeder verwant

 

slapen wij saam in de hondemand.