Hollands Maandblad. Jaargang 1985 (446-457)

[p. 34]

Zes gedichten
Toon Tellegen

Ik val
en denk al vallend na.
Zal ik nog iets roepen, iets van het allergrootst belang
dat onweerstaanbaar zal weerkaatsen
tegen een overkant?
En zal ik nog iets meeslepen in mijn val? Ruw
en onverwachts?
Of val ik nergens meer langs?
Ik kijk om mij heen.
Een bloem valt met mij mee. Wat sympathiek!
Een roos?
Ik kan haar niet goed zien.
De zon gaat op.
Lucide val ik verder.

Aan een volmaakte onbekende

Ik maakte eens een bos, raffelde de zomer af
en joeg de lijsters naar het zuiden.
Ik wachtte op de eerste vorst,
wilde modder horen kraken,
dunne laagjes ijs zien breken, weten
dat er niemand was.
Maar toen de winter kwam
werd ik somber
en ging ik liggen
op de grond.
Ik lag daar stil
en dor.
Maar de grond kreeg genoeg van mij,
begon mij te verfrommelen, witte wolkjes hesen mij
nog net op tijd omhoog.
Toen maakte ik een schip, ten einde raad,
liet alles wat dichtbij was achterwege,
voer over rimpelloze zeeën
en joeg de kusten weg.
En 's nachts maakte ik ontelbare sterren
op verzoek
van een volmaakte onbekende,
liet ze vallen op haar uitgestrekte hand.
En ik maakte geen golven, geen rotsen, geen aanduiding
van land.

[p. 35]

In een park

Er liep een man door een park
die tegen iedereen sprak
en zei:
‘U staat niet met beide benen op de grond!’
Dàt lieten de meeste mensen
zich geen twee keer zeggen.
Zij keken naar omlaag, slikten en vlogen,
passeerden de toppen van de hoogste bomen,
bewonderden de wolken van opzij,
scheerden rakelings aan een duif voorbij
en dwarrelden om het hardst
met een opgewaaide krant.
De avond viel.
Zij wilden van geen landen weten,
vlogen halverwege
het firmament in slaap.
Het had hen toen slecht kunnen vergaan.
Maar de maan scheen
en het park glom van trots.
Zij kwamen nooit meer met twee benen
op de gewone grond.

Ik dacht eens dat hoog in de lucht
mijn dood werd bewaard
in een zwarte ketel op een vuurtje
dat af en toe werd opgepord,
ik wist niet door wie.
Op een keer zou mijn dood overkoken,
naar beneden stromen.
Ik had die gedachte meestal buiten, op de hoek
van een bepaalde straat.
Ik keek daar altijd naar omhoog,
altijd ernstig, met een eigenaardig gevoel
in mijn keel.
Ik zag nooit iets anders dan wolken, kraaien
of een meeuw.
Maar ik wist dat ik die ketel bijna kon zien,
het sissen bijna kon horen,
het scheelde niets.
Soms dacht ik:
als ik nu blijf staan gebeurt het
en ga ik dood.
Dan telde ik tot vijf en was ik dood
en liep ik verder
en vergat mijzelf.

[p. 36]

Een schip

Een schip voer over de zee.
De zee was glad en het schip zonk.
Toen pas stak een storm op.

De storm blies het water weg.
Het schip lag op een bank
vol ongerepte wrakken.
De storm nam af
en heel voorzichtig sijpelde wat gebrekkig en tamelijk minderwaardig water

langs de bodem terug.
Het schip begon onmiddellijk weer te varen.
Vooruit, achteruit,
waarheen de wind maar woei.

Een haven kwam in zicht.
Het schip strandde, vloog in brand en brak.
De zee was woest, bijna wit
en soms zelfs bijna teder. Meeuwen
doken op de masten af.

Het schip ging toen nog eenmaal varen,
voer brandend naar de haven
die tenslotte
niet bestond.

Een donker boek

Ik zat aan een tafel, las in een donker boek.
Ik dacht: als ik ooit eens door iemand heen
kon zien....
Ik liep buiten, de boterbloemen bloeiden,
een stenen baken stond in de verte, in de duinen,
ik kon de zee al horen ruisen
en plotseling keek ik dwars door mij heen,
zag rechte wegen achter mij met plotseling een bocht
zò scherp
dat ik niet verder kon kijken.
Cyrus was het slachtoffer van zijn overmoed,
zijn laatste snik was er één
van verbazing.
Ik zat aan een tafel, las in een donker boek.