Hollands Maandblad. Jaargang 1985 (446-457)

[p. 27]

Zeven gedichten
Margrieta Jeltema

dit weerbarstig wezen
neemt me vanzelfsprekend
mee ik vul het gedwee met
woorden / brood en jam
ik wijs het zorgvuldig de
trap zoveel treden / boven
beneden konijnen om de bocht
ik wacht
je groeit tegen me aan
één voet blijft alsmaar
staan één verdwijnt
voorbij wat ik verzinnen kan

toegedekt met slaap
houd je het licht vast
stilte weert zich weet
zich aangetast

slaap omarmt je
buigt je
zoals jij
begin en tegenzin

ze verft je kamer
opent de ramen
en sluit ze

alles wat je bindt
ik ben alleen de wind
wolken / schaduw
alles wat je vindt
draagt je

[p. 28]

 

ze ruimt van alles op

 

ze slaat steeds iets over

 

ze loopt heen en weer

 

ze denkt alsmaar aan je

 

om niet aan je te denken

 

boven de afwas van dagen

 

staan haar handen stil

 

buigt de kamer open ze

 

hoort je lopen

 

op het balkon deuren / ramen

 

gesloten / opengebroken

 

ze doet de kasten dicht de

 

pannen de borden ze

 

schildert bloemen op de vloer

 

 

 

je zingt een liedje voor haar

 

woorden woorden vallen

 

zonder meer

 

 

 

je bent opeens

 

heel groot &

 

breekbaar

 

al dit vlees & bloed

 

klopt buigt speelt

 

huilt als jij dat

 

wilt en ook al wil

 

je niet - slaap maar

 

dit zijn je billen / tenen

 

haar / tietjes / toetje

 

tanden - de breekbaarste

 

handen zo sterk als

 

je bent

[p. 29]

 

als ik je roep

 

kom je dan?

 

mijn bevroren stem

 

groeit langzaam

 

tot waar ik

 

tegen je aan

 

weer afbreek

 

omdat je even niet

 

kijkt avonden

 

ochtenden straten lang

 

 

 

de telefoon heeft je ontvreemd

 

door het plastic heen

 

klinkt alleen nog je stem

 

 

 

je groeit tegen me aan

 

je loopt de straat uit

 

je glijdt op de slee

 

zoveel strepen op het ijs

 

zoveel mensen in de war geschaatst

 

 

 

je praat van heel ver

 

niets houdt je tegen

 

mijn stem

 

even

 

als een langgerekt gebaar

 

waarachter ik zelf schuil