Hollands Maandblad. Jaargang 1985 (446-457)

[p. 21]

Drie gedichten
Renée van Riessen

Naakt op een bed

Van de natuur bestaat er geen verhaal,
je lichaam is een tuin uit licht en schaduw.
Over je heupen loopt een gele baan,
het donker schuilt verlegen in je navel.

Er strijkt wat zonlicht op je tepels aan,
je borsten steken onbeschermd naar voren,
je houdt je armen hulpeloos omhoog:
de vlecht die los was, moet weer vastgestoken.

Waarom die kousen zonder jarretel
al zo vroeg aangetrokken? Verder ben je naakt.
Je zit en zwijgt - van jou zal ik niets horen

en je verdwijnt terwijl ik dit vertel -
van de natuur bestaat er geen verhaal,
je wordt in elke nacht opnieuw geboren.

De spiegel

De spiegel maakt haar steeds verbaasd,
ze leest het beeld met grote ogen,
wenkbrauwen hoog. Ze buigt voorover:
welk teken staat er in mijn slaap?

Ze voegt iets met groen potlood toe
en laat een grijze haar verdwijnen,
haar wijsvinger brengt rouge aan
in een driehoek van geheime lijnen.

Uit het donker van de gouden staaf
glijdt lippenstift. Haar hand wordt calligraaf
en tekent uit het niets een echte mond,
een pruilbloem, een Japanse morgenzon
die glanzend het eerste licht al laat verbleken.
Ze buigt zich naar de spiegel om een teken.

[p. 22]

Vrouw op een divan

Hoe zit je daar, hoe zit je daar?
Je lichaam valt haast uit elkaar,
je armen gaan bewegen
los van de romp, de oude stam -
straks is jouw mond een vage damp,
wat is je haar verlegen!

Wat houdt jouw benen nog bijeen?
Wie denkt er aan je kleine teen
die scheef en opgevouwen
in het donker van je naaldhak rust -
zal in het donker ook de lust
zich tot jouw schoen vernauwen?

Er is iets los en losgeraakt
dat niet wil worden vastgemaakt:
het zingt in alle hoeken.
Jouw huid verbindt geen punten meer,
je lichaam is een witte veer
die het plezier gaat zoeken.