Hollands Maandblad. Jaargang 1984 (434-445)

[p. 31]

Harde Bollenstraat
Willem Otterspeer

Langzaam loopt de trein het station binnen.

‘Alle goede dingen komen in drieën’, denk ik. ‘Het laatste tentamen afgenomen, geen vergadering of promotieoverleg en een middag die als een onbeschreven blad voor me ligt.’

Dat laatste tentamen was een ramp. Een jongen met borstelhaar, geverfd in alle kleuren van de regenboog, met een accent dat in de sloppen van Leiden alleen door een kleine categorie oude werklozen wordt gesproken. Hij was zonder kloppen binnengekomen, had me aangesproken met ‘professor’ en keek me voortdurend aan met van die gebarsten geiteogen vol kille waanzin. Niets had hij geweten. Niets anders had hij gedaan dan mijn vragen herhalen. ‘Wat verstaat Huizinga onder het esthetisch bestanddeel van de geschiedenis? Zou je een verband kunnen leggen tussen de romantiek en het historisme?’ Niets dan herhalen deed hij, het vraagteken incluis. Na een kwartier kreeg ik de bijna onbedwingbare aandrang om hem door zijn haar te aaien, te voelen of hij ook zo'n harde kop had, of er harde knobbels onder dat stekelhaar verborgen zaten, hem te vragen of hij ook graag schuin tegen een dijk stond of op een hok. En hem een tien te geven. Maar die dingen doe je niet.

‘Doe het nog maar eens over, joh, want dit is niet veel, dat begrijp je wel.’ De enige zin die hij niet nasprak.

Geen vergaderingen, dat was tenminste iets, maar ook niet meer dan een time-out en dat proefschrift, of dat ooit wat wordt. Nee, van die drie dingen is de vrije middag in een andere stad het beste, daar zitten mogelijkheden in. De trein komt met een ruk tot stilstand, een goed teken. Zelfverzekerd opgestaan nu, met een ietwat geringschattende blik de tas gepakt, de hand om het handvat geklemd en naar buiten, ademhalen op een afgelegen perron, fris van de nieuwe lente, met duiven die elkaar bespringen.

Met grote stappen loop ik naar het eind van het perron, de trap op. Boven strekt zich de rubberen vallei uit, Utrechts nieuwe station en winkelcentrum tegelijk, prefiguratie van de hel, waar een altijd stinkende stroom verdoemden met tassen sleept. Ferme pas nu, kin vooruit, snel en doeltreffend laveren tussen de drommen. Het wordt een zinvolle dag.

Aan het eind van het winkelcentrum daal ik, gepakt tussen vele lagen wild vlees, via de roltrap af naar het Vredenburg, waar autobussen razen en het muziekcentrum oprijst, met zijn voeten in een tapijt van patat. Elke stad bewijst het, aan de volheid der dingen valt niet te ontkomen. Deze wereld is als met meesterhand zo ontworpen dat van alles, bij voorkeur in de nabijheid, het tegengestelde aanwezig is. De op effect beluste ontwerper geeft dagelijks blijk van zijn voorkeur voor contrasten, maar laat ook niets na om het evenwicht te handhaven. Hoe mooier, hoe onaardser er in het muziekcentrum gespeeld wordt, des te meer zullen kwetsende slogans de buitenkant ervan ontsieren, des te vunziger zal de grond zijn waarop het staat. Omgekeerd gaat het ook op. Breek het muziekcentrum af en duizend bloemen zullen bloeien en jonge mensenkinderen zullen neerstrijken om volksliedjes te zingen.

Ik laveer verder en ga me steeds gewichtiger voelen: een groot man met het lot in eigen hand. De Lange Viestraat door tot waar deze de Oude Gracht snijdt. Daar schijnt de mierenhoop te zijn, daar krioelen, tussen de Galeries Modernes met het malle glazen piemeltorentje en een winkel waar ‘lucky leder’ zijn pover maar pompeus geluk aanprijst, de zwarte mensjes met nieuwsgierige halzen. Een bloedrode brandweerauto vormt het centrum. Als ik mij door de menigte geworsteld heb, zie ik hoe uit een grijs kerkje de vlammen lekken, het aan Augustinus gewijde 18de eeuwse gebouwtje, met het ranke koepeltje, ontworpen in de overtuiging dat God de beste van de mogelijke werelden geschapen had, een wereld die op eigen benen kon staan en die met het gebruik van de heldere rede en goede wil tot volmaaktheid gebracht kon worden. Kalm maar onweerstaanbaar zal het vuur de laatste resten van de droom vernietigen. En de aanstichter van dit al heeft er zorg voor gedragen dat in de belendende bioscoop een film draait getiteld ‘Towering Inferno’.

Even blijf ik staan, neem mijzelf voor een aantekening te maken van de brand om hem later in een verhaal te verwerken. Dan loop ik verder, ik heb haast. Bij de kruising naar de Voorstraat aarzel ik even. Ik heb wel haast maar ik heb ook altijd tijd om door de Harde Bollen-

[p. 32]

straat te lopen, om de hoeren te zien, de hoerenlopers, om de vreemde ervaring te laten gebeuren van toegesproken te worden door zo'n vrouw en met instinctmatig versnelde pas en besmuikte glimlach door te lopen.

Als ik door het straatje loop merk ik dat het volle leven nog op gang moet komen. Grote spinachtige wagens met felle kleuren vullen het straatje dat stil is en met dichte gordijnen krachten verzamelt voor steeds dezelfde dag. Op dit moment is het hier zelfs fris en kiert boven het straatje een smalle streep helder blauw.

Ik moet verder, ik moet vandaag het begin maken met een verhaal dat mij al weken dwars zit maar dat nu een oplossing heeft gevonden voor zichzelf. Soms gebeurt het dat plotseling een stukje uit mijn geheugen zich loskerft uit het omhulsel, zich aandient als een zelfstandige gebeurtenis met een begin en een eind, klaar om afgestoten te worden. Het is deze wankele illusie die mij in staat stelt te schrijven en al schrijvende een overzichtelijk leven te leiden. Als ik die illusie niet in stand hou, als ik niet bij tijd en wijle een gebied schep tussen theorie en praktijk in, tussen de goddelijke theorie van jagers en gejaagden, schuld en boete, winst en verlies aan de ene kant, en de krioelende onoverzichtelijke praktijk aan de andere, dan geef ik het op. Vandaag moet ik schrijven, over een aloude januskop. Ik sta hier, in de Harde Bollenstraat, stel vast dat de lucht blauw is en hard en mompel: ‘Ik open mijn toga, ik, priester Verkorven. Zal wat ik schrijven zal oorlog zijn of vrede, zal het bedrog zijn of liefde? Beide zal het zijn, gewapende vrede, vergefelijke ontrouw, een onnoembaar derde, dat bestaat omdat ik besta, Bastiaan, mens van goede wil.’ Ik stel vast dat ik mijn tijd sta te verdoen en met de glimlach van iemand die wel in een hoerenbuurt is maar alleen om dat nu ook eens te bekijken, been ik weg, naar het café dat mijn scheppingsdrift zal herbergen.

Een café aan de Gaard, met een tochtige rammeldeur en een houten vloer met zand en stof, bevolkt door louter jonge mensen, scholieren aan de tafeltjes, studenten aan de bar. Een klein tafeltje, aan de kant waar het groene glas uitzicht geeft op het water aan de Oude Gracht en de kelders van de Lijnmarkt, is nog leeg. Ik hang mijn jasje als een cape om mij heen en ga op de gammele stoel zitten. Een discotype brengt me koffie en Gauloises, je schrijft in een café of je schrijft niet in een café. Er zijn mensen die er nog geen potlood kunnen slijpen, anderen schrijven er mooie verhalen. Ik schrijf mijn eerste zin.

‘Ik ben de termietenkoningin en de berichten zijn ongunstig. De werksters doen hun best, ze kunnen niet anders. Ze seinen door dat de toegangspoorten waarschijnlijk niet te houden zijn. En ik? Ik reageer zonder emotie, produceer alleen mannetjes. Maar het duurt niet lang of ik moet vaststellen dat de posten gevallen zijn, dat de mieren onze heuvel binnendringen en dat is het begin van het einde. Want elke mier is vier termieten waard. Binnen enkele minuten zullen de mieren over mijn grote lichaam kruipen, zullen ze hun kaken in mijn glasachtige lijf zetten. Ik ben blind en zie het aan zonder emotie. Ik was bestemd in het kraambed te sterven, de heuvel die rond mij gebouwd is, is bestemd om eens als verlaten en langzaam afkalvende woning het landschap vorm te geven. Ik stel het vast met de bijna plantaardige rust die in mij is.’

Ik kijk tevreden op, niets kan er meer mis gaan. Mijn tweede sigaret, het geroezemoes van scholieren.

Dan rinkelt de deur, golft de kou naar binnen en deelt een man met een roodbeaderde kop en kort geel krulhaar mee dat hij zondag verdomme niet naar de kerk toe kan. Ook hij heeft gezien dat de Augustinuskerk in brand staat.

‘Zo, kasboek aan het opmaken?’ zegt hij als hij mij ziet. ‘Of ben je een brieffie aan het schrijven aan je meissie?’

Grijns, ga op je rug liggen, biedt aan hem te vlooien, laat geen twijfel bestaan over je goede wil. Ik grijns, automatisch. Hij laat het erbij, orakelt verder over de brand. Een oude frustratie sukkelt mijn hersenpan binnen, van enkele weken geleden, over een wat aanhoudender figuur. Ik zou Mira ophalen van een informatieavond over de vestiging van een opvangcentrum voor weggelopen kinderen in de Juffrouw Idastraat in Den Haag. Zij organiseert dat soort dingen en als het laat wordt, haal ik haar op. Ik kom binnen tijdens de pauze, zie op een centraal tafeltje wat stencils liggen en ga gewoontegetrouw zitten lezen. Rijst er opeens achter mij een lijkbidderstronie op die vraagt of hij mij verzocht had in zijn papieren te gaan zitten snuffelen. Ik mompel een excuus, zeg dat ik dacht dat het informatiestencils waren.

‘Jij mot niet denken, jij, dat doe ik wel voor je!’ Op zo'n moment gebeurt er te veel en te weinig. Iets in mij zeurt met Jan Emmens: ‘Ben ik ook al niet voornaam genoeg om te denken?’, maar iets anders belet mij alle spreken. Met een scheef glimlachje van de ellende geef ik de stencils terug.

‘Wie is meneer wel’, raast de agressieveling.

‘Man, maak je niet zo druk’, pers ik uit mijn dichtgeklonken keel. maar de aap springt naar de microfoon en eist dat zijn ‘tegenstander’ zich bekend maakt. Bedremmeld deel ik de aandachtige zaal mijn naam mee. Ik zie hoe Mira, op het podium, de wethouder iets in het oor fluistert.

‘Is dat jouw man?’ zie ik hem vragen, en nogmaals, ‘Is dat jouw echtgenoot?’ Vervolgens is meneer hem bekend en kan de bijeenkomst voortgezet worden. Met trillende nek

[p. 33]

luister ik hoe mijn ‘tegenstander’, voorzitter van het monsterverbond van middenstanders, de microfoon volspat met informatie over ‘rijksgenoten’ die blijkbaar door het te vestigen centrum aangetrokken worden om verdovende middelen te verhandelen en dat weggelopen jongeren toch niets anders willen dan wat hij vroeger wilde, zo vroeg mogelijk neuken. Intussen bedenk ik alternatieven voor mijn handelwijze. Waarom heb ik mij niet voorgesteld als Henri Marsman, overdag aanwezig op het Letterkundig Museum en dus als bewoner van de Juffrouw Idastraat rechtmatig aanwezig. Heldenzinnen bedacht ik, voor een resonerende

[p. 34]

microfoon en nu ik er na weken aan terugdenk bekruipt me weer de schaamte. Met afschuw kijk ik naar mijn pen, mijn prothese. Ik bestel een borrel.

Weer zie ik Mira ingrijpen, koel, zakelijk, zoals ze die avond ook verder te werk ging, een juriste, formeel maar met een prettige persoonlijke benadering, onherkenbaar. Ik zuig aan mijn borrel en denk na over het intense meisje met wie ik al drie levens een verhouding heb en over het verhaal dat ik van plan was te schrijven. Over een liefde van een termietenkoningin en de constante bedreiging der toegangspoorten. ‘Tussen ons’, legde Jean Paul uit aan Simone, ‘bestaat er een onontkoombare, noodzakelijke liefde. Het is goed dat we ook niet-noodzakelijke, toevallige liefdes kennen.’ Bij mijn tweede borrel weet ik dat ik de afronding van mijn stukje verleden niet gevonden heb, en dat mijn Mira niet de figuur is om geïmponeerd te worden door filosofische termen, dat ze helemaal niets moet hebben van termen. Haar liefde is het enige perpetuum mobile ter wereld, het enige brood dat zonder ophouden gebroken kan worden, de oliefles die niet leeg raakt. Ze heeft daar geen grote woorden bij nodig. Ze spreekt niet over noodzakelijke liefde als ze noodzakelijke gewenning zou bedoelen, niet over respect als ze wilde zeggen dat mensen in staat zijn hun leven in te richten naar de façade van hun overtuiging. Haar geheim? De troosteloze verlatenheid van haar jeugd? De boeiende persoonlijkheid van de heilige Bastiaan? Haar wil, tien keer zo sterk als haar lichaam?

Mijn derde borrel zegt mij dat ik stut en steun zoek voor mijn eigen tekort. Automatisch beland ik in de schaamte, mijn specialiteit. Ik grimas, zet mijn gezicht op ergernis. Ik vraag me af wat ik zou doen wanneer ik overvallen zou worden door iets dat ik als mijn dood herken. Ik zie mij vallen, Mira is er bij. Ik stort neer en mijn laatste gedachte is schaamte. Over mezelf en over Maaike, Merelyn, Maartje, de modellen, naar intensiteit en M gekozen, van de miriaden meisjes die ik ken.

‘Ontrouw, ik drink op U, in de geest natuurlijk, waar U plaats vindt, ik drink op Uw gezondheid, mijn vierde borrel.’

En op Maartje, de laatste, de liefste, die evenmin mijn bed, maar wel mijn studie deelde en die een draadbrilletje had en een glimlach waarvoor een heilige zijn lief en leed zou vergeten. Ik heb haar niet verteld dat ik een heilige ben. Dat weet alleen Mira. Wel heb ik haar mijn droom verteld, toen ik haar ontmoette op de reünie van geschiedenisstudenten. Ik had niet verwacht dat ze zou komen, hooguit gehoopt.

‘Jij drinkt nog steeds geen alcohol’, zei ik. Geen sterk begin.

‘Jij niet minder’, had ze geantwoord.

‘Ik heb van je gedroomd.’ Als het moet dan maar meteen. ‘Ik droomde dat je nog steeds bij je ouders woonde, maar dan op een bovenwoning. Op handen en voeten kwam ik de trap opgekropen, niet omdat ik dronken was, maar omdat ik me geneerde. Er kwam licht onder de deur door. En ik fluisterde door die spleet onder de deur dat ik van je hield. Ik geloof zelfs dat ik het luid geroepen heb. Jij deed de deur open en ik kwam binnengekropen, een beetje lullig allemaal, maar goed, en daar was een of andere kerel die zei dat hij de secretaris was van de conservatieve partij. We hebben wat gepraat over het conservatisme, jij en ik, en toen was de droom voorbij.’

‘Bastiaan, ik en het conservatisme.’

‘Ja, het is een curieus aanknopingspunt, maar niet onveilig.’

‘Onveilig? Oh, ik begrijp je al. Bas’, ze legde haar kleine hand op mijn borst, het gewicht van een vogel, ‘als je eens wist wat ik in die tijd voor je deed. Nachten heb ik zitten studeren op Wittgenstein zonder er tittel of iota van te begrijpen. Weet je nog hoe ik je verdedigd heb toen die grapjas van een professor het in een dronken bui had over Kippestein en of je al een ei gelegd had?’

‘Ik weet vooral dat je het me niet helemaal vergeven hebt dat ik mezelf helemaal niet verdedigde, maar me de hele avond heb lopen voorstellen als Kippestein.’

Ze schoot in de lach en legde twee handen met vingertjes in mijn hals en kuste me, een kus als een veer en zei: ‘Ik woon al drie jaar samen met Ruud.’

‘Ik ben al drie jaar getrouwd.’

‘Met dat knappe meisje waarmee ik je toen bij de bioscoop zag?’

‘Zeg dat tegen haar, als je haar ziet, zeg dat tegen mijn vrouw, ze is een knap meisje, dat wil ze zijn.’ Ik lachte. Mijn vrouw is het knapste meisje, maar op dat moment hield ik van Maartje. Op een avond waarop het ophalen van herinneringen een hilarische bezigheid moet zijn, werden wij alleen maar stiller. Ze huilde toen we afscheid namen.

Ik moest me schamen. Woedend sla ik mijn vijfde borrel achterover en vraag of ik kan betalen. Dan rinkelt mijn deur achter mij, schemert buiten mijn avond en is van mijn verhaal een alinea af, de middag is welbesteed. Minachting legt zich als een koude windvlaag over mijn gezicht. Mijn tas bungelt aan twee vingers, mijn stappen weifelen. De staalblauwe lucht heeft de kleur van hoesttabletten aangenomen, het licht van de lantaarns verspreidt een onzekere gezelligheid. Geef mij één reden waarom ik niet door de Minrebroederstraat zou lopen. En over het Jansveld, de Slachtstraat, de Harde Bollenstraat in. Waarom weet God, die zijn eigen kerken in brand steekt.

In het steegje zijn geen auto's meer, rood en

[p. 35]

paars licht glimt flauw achter de ramen. Ogenschijnlijk op mijn gemak drentel ik de straat binnen. Het is er druk en terwijl ik denk: ‘Er is aan het eind van deze straat een café, daar neem ik nog een borrel’, tikt er iemand met een ring tegen een ruit. Een vrouw wenkt met een infernale nagel mij naar binnen. Mijn maag bevriest en snel stap ik door. Langs een half open deur. Ik ga er vlak langs, om verder weg te zijn van die vervaarlijke nagel. In die deur staat een meisje van een jaar of twintig, klein en nauwelijks opgemaakt, met sluik, kort haart.

‘Daag’, zegt ze zacht, en met enkele seconden stilte, ‘studentje’. Plotseling zinken de borrels in mijn benen, weigeren mijn voeten verder te gaan. Ik kijk haar dwaas aan.

‘Kom je even binnen bij me’, zegt ze. Haar stem tinkelt als ijsklontjes in een glas.

‘Urrgh.’ Ik schraap mijn keel. ‘Uh, ik weet niet. Ik heb niet genoeg geld bij me denk ik.’

‘Ach, jawel joh, laten we dan eens even kijken.’ Zachtjes, zonder aandrang, legt ze haar hand op de mouw van mijn jas, het gewicht van een vogel. Ik ben binnen.

Ik kijk om me heen. Het rare licht komt uit een lamp die boven de deur zit. Een klein alkoofje is het, met een gemakkelijke stoel en een televisietoestel. Er is nog een deur. Ik peuter mijn portemonnee tevoorschijn. Iemand met mijn maniakale boekenliefde heeft altijd genoeg geld bij zich.

‘Nou, kijk eens aan, daar kun je er twee van betalen. O, wat een engel ben je toch, zo bescheiden.’ Ze giechelt, ze weet mij op mijn waarde te schatten. Bastiaan zou arrogant zijn, een ijdeltuit zijn, egocentrisch. Bastiaan is bescheiden.

‘Weet je’, zegt ze met iets slepends in haar stem, ‘wij werken altijd met z'n tweeën, zo'n beetje voor de prijs van één. Verdient mijn vriendin ook wat. Is leuk, joh. Apart.’

Ik sputter tegen, zeg dat ik liever met haar alleen...

‘Maar het kost niks hoor. En het is hartstikke sjiek. En een heel mooi meisje, groot en zo.’

Ze helpt me uit mijn jas na me eerst vijfenzeventig gulden afhandig gemaakt te hebben. Dan doet ze de deur naar het andere vertrek open. In het kleine kamertje is het aardedonker. Na enige tijd zie ik dat er een tweepersoonsbed in staat, bedekt met handdoeken. Links ervan is een fonteintje, rechts zit een - inderdaad groot - meisje in een zwart badpak op het bed.

‘Zo’, zegt het kleine meisje, ‘zullen we meneer de student eens verwennen, niet, Jook?’

Joke knikt traag, haar dikke, zwarte haar valt voor haar opgeblazen gezicht.

‘Klee je maar uit’, zegt de kleine.

Ik begin mijn broek los te knopen. Moet ik mijn overhemd ook uit doen? Ik denk van niet. Mijn schoenen wel, maar mijn sokken?

‘Nou, dat is ook niet veel’, bromt de grote, met een minachtende blik op mijn nog niet op de hoogte zijnde lid.

‘Ja, als je zo begint’, mompel ik flink. Als ik wat opschik op het bed verschuiven de handdoeken en ontstaat een harde knobbel onder mijn rug.

Terwijl de kleine een hesje uittrekt, begint de grote mechanisch aan mijn geslachtsdeel te trekken, sneller naar mate het langer duurt.

‘Eh, als je me vraagt of ik het leuk vind’, zeg ik.

De grote hoer kijkt met een blik van verstandhouding naar de kleine. ‘Laat maar’, zegt deze. Ze lacht, ietwat vermoeid, maar ze kriebelt zachtjes in mijn lies en legt haar hand op mijn arm. Mijn zuster heeft jaren gecollecteerd voor ‘De Macht van het Kleine’, nu begrijp ik de titel.

De grote komt weer bij me zitten. Haar badpak schuurt langs mijn zij, het glimt als het schild van een insect. Opeens grijpt ze achter zich, gespt iets los, werkt zich al schuivend op haar rug en mompelt: ‘Kom lekker op me liggen.’ Ze grijpt me bij het overhemd dat het textiel kraakt en trekt me op zich. Hard als een kokon. Waar de kleine is weet ik niet. Ook al zijn mijn ogen aan het duister gewend, ik zie alleen maar minder. In een vorm van blinde woede, een prestige-razernij, zwoeg ik op het mens. Je bent een kerel, Bastiaan, je komt klaar.

Dan gaat de bel. Het lijkt of de reuzin onder mij zich wil oprichten. Maar ook tot haar dringt het door dat er een Dritte im Bunde is. Het belletje heeft nog niet geklingeld of de deur naar onze kamer gaat open en ik voel hoe over mijn schouder een stil gesprek gevoerd wordt.

‘Zeg’, mompelt de grote hoer, ‘kun je er even af.’ Wat onthutst lig ik naast het insect, kijk haar aan.

‘Moet je horen’, zegt ze, ‘er is zonet een vaste klant gekomen, een goeie, altijd twee honderd gulden, snap je. Als jij je nou even snel aankleedt, dan helpen we hem eerst even. Dan kom je zometeen terug.’

Voor ik het zelf weet ben ik me aan het aankleden. Pas als ik mijn schoenen dichtdoe kom ik tot inkeer.

‘Ja, maar hier heb ik natuurlijk geen vijfenzeventig gulden voor betaald.’

‘Nee, natuurlijk niet. Je komt toch zo terug?’

Als ik mijn schoenen vast heb en in het alkoofje sta, weet ik het zeker; ik kom vast niet terug. Ik word belazerd waar ik bijsta. De nieuwe klant schuift bleek langs mij heen, gaat met de kleine naar binnen.

‘Ja, ik ben gek’, zeg ik tegen het badpak, ‘ik ga wel naar buiten, maar dan moet ik wel mijn geld terug.’

‘Kom, wees nou geen lul’, zegt ze en duwt

[p. 36]

me de straat op. ‘Daag’, zegt ze, ‘tot vandaag of morgen.’

Wanhoop en boosheid, nee, verontwaardiging. Ik stop mijn voet tussen de deur. Dan gebeurt het. Als een bliksemschicht, alsof ze erop stond te wachten, gooit ze de deur open en schreeuwt door de straat: ‘Gore klootzak, donderstraal op.’ En met een woeste graai grijpt ze naar mijn bril, maar de veren om mijn oren houden hem op mijn neus. Ik deins terug met mijn hoofd, maar ik ben nog niet van de schrik bekomen of ze trapt met haar hak in mijn lies en ik knak voorover. Snel sluit ze de deur. Sneller nog ren ik weg, met bloed op mijn voorhoofd. Pas aan het eind van de Voorstraat sta ik stil en kijk om. Ik tril en mijn voorhoofd bloedt. Ik veeg het schoon met mijn mouw en loop door. Ik weet niet wat ik doe en ik moet iets doen. Ik loop een wijnhandel binnen, de klok wijst vijf voor zes.

‘Heeft U een witte wijn voor me, een beetje goede. En heeft U een spiegel. Ik ben zonet tegen een tak aangelopen ziet U.’ Bibberend sta ik te ijlen, krijg geen antwoord, geen spiegel, wel een fles wijn en ik vertrek.

Dat is het, het is een tak geweest, een tak heeft mijn voorhoofd geschramd. Iemand die voor mij liep boog een tak weg en die sloeg tegen mijn voorhoofd. Ik moet het tegen iemand zeggen, ik ga het vertellen.

Zuidwaarts dus, naar de Wagenstraat. Zwart zijn de straten van Utrecht. Wat een eind, die Wagenstraat. Eindelijk de koperen bel. Ik bel, word opengedaan, mijn vriend in witte koltrui verwelkomt me.

‘Ha, wat leuk, mijn grote makker, de ouwe lueslijder, come in, entrez, treten Sie ein.’

‘Alle dingen, goede Diederik’, brul ik het gangetje in, ‘komen in drieën, hier ben ik, mezelf en een fles wijn. Let niet op mijn wonde.’

De deur valt dicht, mijn geraas versterft.