Hollands Maandblad. Jaargang 1984 (434-445)

[p. 100]

Leo Vroman
Toch maar gaan slapen

Ik zie vannacht de logica vertakken
de aardbol helder als kristal
waarin een huisgezin van vlakken
kapot en weer aaneengebakken
leeft in de omhelzing van het heelal

ik zie nu alles overal en
een bang jongetje met rood haar
van een donker woest en zwaar
werkpaard af vallen
de middeleeuwen een mager jaar
nu stappen ze toonloos zij aan zij
guur is de wind zwart is de hei
er flakkert een vuurtje nogal dichtbij
en verlicht het paar

vaarwel ik zal je nooit meer zien
al voelde ik die adem uit je mond
warm niet zo lekker maar gezond
en de koude mist sindsdien

ook na dat meisje twee weken geleden
drie maal gapende in de lift
wier lange wimpers mij helemaal deden
wat misschien was het haar scheiding
zo recht als van Tineke zeventien
jaar en ik begreep de bloedvaten in haar
hals nooit zal ik sindsdien
zulk gapen zien
maar in het maanlicht zie ik wel
haar wimpers trillen voor het slapen gaan

Ik voel mijn voorgevoel vertakken
ik zie en plak cementen krentenbrood
het Warmoezermeer in zakken
Wat leeft gaat nooit meer dood
Alleen de bedoeling woelt zich bloot

er is geen eind meer om te naderen
nu kan ik met mijn ogen dicht
de aarde helpen draaien
want ik moet nog zo veel zachte dieren aaien
en zo veel natte bladeren in mijn gezicht

Brooklyn, 15 april 1984

[p. 101]