Een bescheiden voorstel
H. Brandt Corstius
Alle belangrijke instituties in de mensenwereld berusten op vrijwilligheid. De mens wordt zindelijk, de mens gaat naar school, de mens neemt een baan, de mens trouwt, de mens stemt. Het is niet de politie die je hiertoe dwingt. Toegegeven: uit je zelf zou je die rare dingen niet doen. Maar het voorbeeld - goed of niet-goed - doet volgen.
Twee zaken onttrekken zich aan dit patroon: geboorte en dood. Aan het eerste is weinig te doen. Je kunt iemand die er niet is nu eenmaal niet de vraag laten stellen of hij er wel wil zijn. Zelfs bij reïncarnatie, zo verneem ik, heb je geen invloed op het tijdstip, laat staan de plaats, van je wedergeboorte. Overigens zal voor reïncarnisten mijn bescheiden voorstel een vanzelfsprekendheid zijn.
Aan het tijdstip van de dood is veel te doen. Wij werken er hard aan dat tijdstip zo laat mogelijk te zetten. Maar is dat wel verstandig? Rationeel gezien zou een leeftijd van vijfendertig jaar de beste zijn om maar eens met leven op te houden. Op je vijfendertigste zijn je kinderen vijftien, en kunnen die nog vijf jaar vrij rondlopen voor ze zelf kinderen krijgen.
Hoe langer ik er over nadenk hoe meer voordelen ik zie. Geen werkloosheid, nauwelijks ziekenhuizen, geen familieruzies, geen scheidingen.
De wereldvrede is verzekerd. Maar Alexander de Grote veroverde toch de wereld op zijn achttiende? Ach, de meeste veroverden hadden daar geen weet van. Je moet die veldtocht zien als een substituut voor de nu veel geperfectioneerdere speelgoedwapens.
Als u Reagan en Tsjernjenko ziet denkt u toch ook: waarom leven die nog?
Hoe bereiken we dat iedereen op zijn vijfendertigste vrijwillig het leven verlaat, op de paar zonderlingen na die iedere maatschappij nu eenmaal zonder morren accepteert? Niet door dwang. Helaas heeft zelfmoord een bijzonder slecht image omdat het bijna uitsluitend wordt toegepast door ongelukkigen. Dat image moet veranderen. Door reclamecampagnes, maar vooral door het geven van het goede voorbeeld. Mensen van vierendertig jaar die op de televisie komen vertellen dat zij een heerlijk leven hebben gehad, en die op de dag van hun verjaardag in een groot feest zich op fantasierijke wijze van het leven beroven. Beroven, dat is al een verkeerd woord.
Ik betreur het dat ik zelf geen vijfendertig jaar ben om als eerste het goede voorbeeld te geven.
Auteursrechtelijk beschermd