Hollands Maandblad. Jaargang 1984 (434-445)

[p. 24]

Vaarwel terrorist vaarwel
Leo Vroman

Luister! Luister in hemelsnaam even

naar de liefde die nog bestaat

in de naam van je doel waarvan dit leven

de liefde is waar je dood om gaat

en kan je niet lezen, dag dan

maar wacht even voor je gaat en zet

dit vers met mij op je bajonet

en maak er een vredesvlag van.

De ene lag, de ander stond.
De zon scheen door een doelloos raam
op iets op nog iets op de grond.

‘Kan ik nog wat eten?’

- Begin je nou al weer?
Ben je het weer vergeten?
Je krijgt geen eten meer.
Je kan zelfs niet langer blijven. -

‘Maar ik vecht toch ook voor jou?’

- En waar zijn je kogels nou?
Ogen in blinde muren
en in verblinde buren
en in je blinde trouw. -

‘Zal je dan aan mij schrijven?’

Er stond een wagen stil.

- Nou, aan je denken wel. -

‘Omdat ik gesneuveld ben?’

- Omdat ik je zo nog niet ken,
en omdat.... daar gaat de bel. -

‘Omdat wat zei je daarnet?’

- Niets. Ze komen je halen.
Ik moet ze meteen betalen. -

‘Nee ik wil hier naar bed.’

[p. 25]

 

‘Nee jij blijft aangekleed,

 

je ziet er keurig uit en

 

of je nauwelijks overleed. -

 

 

 

‘Laten ze me buiten?

 

Hoe hou ik mij dan schoon?

 

Zand eten met kleierkluiten

 

ik raak daar nooit aan gewoon.’

 

 

 

- Dag. Laat mij je zo onthouden

 

en onthou jij maar hoe ik je mis -

 

 

 

‘Dag? Ik weet niet wat dag is

 

ik weet niet wat ik is

 

wat is is

 

ss ss’

 

 

 

Zie je wat blijft er als de tijd

 

in mijn hoofd tot stilstand komt

 

nog over van die werkelijkheid

 

waaruit mijn stem verstomt?

 

 

 

Hoe anders als ik uitgeleefd

 

nog stervende besta

 

echoot waarnaar ik had gestreefd

 

ontmaskerd walgbaar na?

 

Schijnheilig doel waar bloed aan kleeft,

 

ga weg voordat ik ga.

 

 

 

Drager Een: ‘Het leek of mijn handvat

 

veranderde in een hand

 

en de kist begon mee te geven.’

 

 

 

Drager Twee: ‘Ja het mijne ook want

 

ik dacht bijna dat

 

die kist ging lopen, ging leven.’

 

 

 

‘Goed dat we geen paard moesten begraven:

 

stel je voor dat zo'n paardelijk

 

zich net zo had gedragen.’

 

 

 

‘We hadden mee moeten draven.’

 

 

 

‘Nee, derop.’

[p. 26]

 

‘En dan was het gelijk

 

met ons op hol geslagen.’

 

 

 

‘Maar waar wou ons vrachtje heen?’

 

 

 

‘Terug: dat was bang alleen.’

 

 

 

‘Geen doel is zulk sterven waard.

 

Geen terrorist die in kan slapen

 

met zijn uitgeputte wapen

 

en dat zijn kist zal blijven kraken

 

tot alle kogels zijn vergaard

 

om alles ongedaan te maken:

 

nooit. Christus! 't Is mij klaar als pis

 

dat ieder mens onschuldig is.’

 

 

 

Elk droomt alleen en wordt alleen

 

wakker in een eigen taal

 

maar één ding hebben wij gemeen:

 

wij zijn onschuldig, allemaal,

 

en wat elk leven ook beduidt

 

dat legt diens dood aan niemand uit.

 

Het meisje met de mooiste benen

 

kwijt, het kind in een gewaad

 

ontwakende wanneer zijn straat

 

en ook zijn armen zijn verdwenen -

 

welk feest wordt op hun pijn gebouwd?

 

Wie ooit een levend wezen sloeg

 

dat worstelwarm was en vertrouwd

 

wordt woedend groot en wroegend oud.

 

 

 

Geen God die ooit om wreedheid vroeg:

 

het noodlot is al wreed genoeg.

 

 

 

Brooklijn, 15 jan. 1984