Hollands Maandblad. Jaargang 1983 (422-433)

[p. 31]

Thera Westerman
Stanislaus

Het was een schitterende dag, op de zerken lagen sporen sneeuw
Wij droegen een kind naar zijn graf, dat kind, een jongen
had in zijn korte leven aan de weg getimmerd
alle hoge bomen had hij geveld
zelf was hij de hoogste, hij hakte zich zijn eigen graf
Kortom, een mooie dag en iedereen was er
Een curieuze verzameling van le tout Paris
en bont gekleurde Discojeugd
de begraafplaats stampvol verdriet, een lange stoet stond
als een zwanenhals buiten de te kleine kerk
waar familieleden tegen een goddank gesloten kist spraken
over het gemis dat hij hun aandeed door zijn verscheiden
Er klonk geweeklaag en knarsen van tanden op
bikkelharde Rockmuziek
Zijn lentejonge weduwe stond er hoogzwanger unverfroren
hand op buik, met jagershoed en krappe jeans
De moeder, van het verdriet verdaasd, deinde statig tegen
het ritme in, de kist werd eindelijk naar zijn noodlottig hol gedragen
Wij kleumden er zo sprakeloos en snikkend naast
Totdat de vader een stap waagde naar de rand en sprak
Ik wil u allen danken, danken,
op deze zó vervloekte dag en hij stond steil,

verstomd