Hollands Maandblad. Jaargang 1983 (422-433)



[pagina 22]
Jan Blokker Een en twintig jaar geleden stierf mijn opa, zeven uur 's ochtends, eerste kerstdag, en in de kamer waarin hij lag - voor eens niet meer amechtig - deed een bleke zuster stil haar werk om de vergeten kinderen Ik hoorde het omstreeks half negen: ‘Opa is dood’, zei mijn vader; ik zag hem niet, maar hoorde in zijn stem de tranen. Negen jaar oud, en dood betekende niets. Later is hij eens herrezen uit de as van mijn slaap (zij het een weinig vergrijsd en gezet). Maar tegen de ochtend sliep hij weer in, want slechts in de nacht zijn de dood en het leven gelijk. Nu, een en twintig jaar na dato, (ik werd volwassen in zijn dood) is hij er weer, en hij draagt mij als een jongen, en omarmt mij, en hij heeft mij gemist als geen ander. Wat kan ik nog met opa spreken? een zandloper is omgevallen, er branden vuren: de bleke lucht valt in de kamer - eerste kerstdag, 's ochtends half negen.