Hollands Maandblad. Jaargang 1983 (422-433)

[p. 40]

Drie gedichten
Catherine Wijnands

Nausikaa

Het prinselijkste meisje van de school
had de hoofdrol, ik aanbad
Nausikaa - gouden band door blond haar,
rank in geplooid laken
en zomersandalen. Spelend met die bal
op de planken van het toneelstrand,
waar Odysseus aanspoelde
uit de coulissen.
Hem zag ik nauwelijks:
een man uit de vijfde klas -
ik was dertien, en bekoord slechts door haar.
Hoe treurig toch een hele avond
beminde zij, vreugdevol,
en al zolang is bekend
dat hij haar zal verlaten.
Waarom bleef hij niet bij de Phaeaken?
De afwezige werd getaxeerd, een oude vrouw,
Penelope, een moeder,
misgunnend haar de trouw
van de fiere Odysseus.

Hoog boven op 't schellinkje, rillend in blauwe zijde,
kende ik nog niet de tragiek van trouw,
noch wist ik wat een Ithaka betekent.

In de felle lichten, ver weg beneden,
boog zij voor mijn liefdevol applaus.
Langzaam reisde ik terug,
van haar eiland naar het mijne;
hervond toen het doek viel
de angst: het bal na.
Wat gebeurde er toch met Nausikaa,
is zij ook muurbloem gebleven?

[p. 41]

Weathered into identity

Zo zou ik willen worden: een zuil
van steen, verweerd de ionische
versiering, of misschien met strenge
dorische lijn. Gras groeit aan de voet,
een enkele anemoon bloeit blauw
en toont haar zwarte hart. Wij stonden
daar en dronken het verleden in.
Jij keek opzij, jezelf het landschap
in dat was en is, de zuil slechts staat.
Geen architraaf hoeft meer te rusten,
de zuil weet niet van steun. Geschraagd door
vroeger - tijdeloos - niemand nodig.

1528

In vijftienhonderdachtentwintig
stonden de bloemen in een klein glas:
een rosa, een dianthus, meer niet.
Licht- en donkerroze. Ook het glas
was oud gekleurd en halfvol water.
Versgeplukt door iemands hand, knoppen,
glanzend blad, 't geheel in nis, waar glas
en bloemen precies pasten. Op een
paneel gezet door Jean Provost, die
in zijn vlak de diepte weergaf, maar
bloemen beter zag dan 't perspectief.
Een kwestie van liefde. Hij moet een
stille ziener zijn geweest; de nis
geleegd voor beide bloemen. Welk beeld
had hij voor ogen? Ook hij ging dood,
vijftienhonderdnegenentwintig.