Hollands Maandblad. Jaargang 1982 (410-421)

[p. 40]

Het bovenaardse der seringen
Leo Vroman

Het bovenaardse der seringen
wordt onderaards tersluiks gevoed
door wortels die elkaar verdringen
en vermoorden als dat moet

Het geslachtelijk gekrijs
van bloemen die elkaar versperren
zuigt hartstocht uit een geestgrond verre
van het losbandig paradijs.

En hoog geachte dieren dan?
Met onze wortels opgevouwen
en veilig in die schedelpan?
Zijn wij soms beter te vertrouwen?

Moe van ons vertwijgend weten
scharrelen wij liefst recht vooruit
dat is het voetspoor van ons eten
de wijsvinger van onze snuit.

Zien we elkaar nog wel eens aan
of zien we vreemde aangezichten
volgeplakt met nieuwsberichten
die daar ook al over gaan
of over wie zich over wie
durft te verdiepen of ontfermen
en platgedrukt wordt in de termen
van politiek en therapie.

Nieuwsdienst lucht en luchtverkeer
vormen korsten op de ruiten,
we moeten onze ogen sluiten
om te kijken naar het weer.

[p. 41]

 

Leerden wij harde feiten jokken

 

om ons in de kortste tijd

 

door deze berg van werkelijkheid

 

heen waarheen te kunnen schrokken?

 

 

 

Dat is een ongezonde taak.

 

Zoek liever naar de kleinste lepel

 

zuip die melk niet, zoen die tepel:

 

het gaat alleen maar om de smaak.

 

 

 

Wij zitten zo ontroerend groot

 

op de schoot van Moeder Aarde

 

dat ons gevoel van eigenwaarde

 

de oorzaak wordt van onze dood

 

 

 

wij zijn uiteindelijke reuzen

 

wier hoofdverstand en handgebied

 

fataal gescheiden door verschiet

 

dat echoot van vervallen leuzen...

 

Wij zijn ik, en ik weet het niet

 

 

 

Mogen wij nog wat schelpjes rapen

 

vóór onze hand het knopje vindt

 

dat iedereen tot moes verbindt?

 

Mogen wij nog een nachtje slapen?

 

 

 

Wie weet waar wij gebleven zijn

 

als deze grond ooit weer bestaat?

 

Wie weet vanuit mijn dood hoe klein

 

dit leven was

 

en wat nooit overgaat?

 

Wat weet een gas?